تصميم جمعي درون خانواده و تخصيص زمان زن و شوهر: شواهدي از تاثير نسبت جنسيتي بر عرضه‎ي نيروي كار فردي زنان و مردان در ايران

Gender Ratio and Intra-Household Collective Decision Process: Evidence from Iranian Household Labor Supply

افزايش جمعيت زنان با تحصيلات عالي و تغييرات نسبت جنسيتي در ساختار جمعيت سبب تحولات وسيعي در بازار كار ايرانشده است. در اين تحقيق تابع عرضه‎ي نيروي كار فردي اعضاي خانوار (زن و شوهر) با استفاده از رويكرد مدل جمعي ارايه شده در نظريه‎ي بازي ها برآورد شده و تاثير تغييرات نسبت جنسيتي، در كنار ساير عوامل تعيين كننده‎ي آن، با استفاده از روش اقتصادسنجي داده هاي پانل در حضور متغيرهاي توضيحي درون‎زا، مورد بررسي قرار مي گيرد. براي اين بررسي از داده هاي طرح اقتصادي- اجتماعي خانوار براي سال‎هاي1380 تا 1382 استفاده مي شود. يافته ها نشان مي‌دهند كه نسبت جنسيتي بر عرضه‎ي نيروي كار زنان، تاثير منفي و بر عرضه‎ي نيروي كار مردان تاثير مثبت دارد. علاوه بر اين تعداد فرزندان زير 6 سال، عامل محدود كننده اي در عرضه‎ي نيروي كار زنان است، در حالي كه با افزيش سن فرزندان به بالاي 6 سال ساعات عرضه كار زنان افزايش پيدا مي كند. هم‎چنين مشاهده شد كه زنان و مردان با افزايش نرخ دستمزد فرد، تخصيص ساعت كار خود را افزايش مي دهند، اما ضريب دستمزد خود فرد، در تابع عرضه‎ي نيروي كار زنان بزرگ‎تر از ضريب دستمزد شوهر است و ضريب دستمزد شوهر در معادله‎ي عرضه‎ي نيروي كار فردي زنان منفي است. طبقه بندي JEL : J22 و D13

* This paper provides an empirical investigation on individual labour supply of Iranian spouses in an intra-household collective decision framework in which gender ratio plays a central role in the household’s resources allocation. The data set is taken from the socioeconomic characteristics of panel survey over the period 2001-2004 and ten yearly headcount of Iran. We have conducted the parameters estimation and hypothesis testing by generalized procedure of sample selection in a panel setting. Our findings evidence that females’ labour supply is affected by the gender ratio (total number of males over the females in the same provinces, both in the urban and rural areas) significantly and strongly. In addition, the own wage of couples drives spouse’s individual work hours positively, and the sign of cross wage effect is negative but less than the own wages’ coefficient in absolute value. These results are compatible with the theoretical expectations. Although the paper does not have any theoretical contributions, this is the first attempt and application of collective decision theory in Iranian economy. JEL Classification: D13, J22