ماهيت شرط بنايي از نظر فقه اماميه و حقوق مدني

The Nature of Constructive Condition From the Viewpoint of the Imamiyyeh Jurisprudence and Civil Code

شرط امري است مربوط به آينده كه حدوث يا زوال تعهد منوط به آن است. نه تنها اموري كه در متن عقد به آن تصريح شده لزوم وفا دارد بلكه مواردي كه از جهت عرف لازمه‌ي عقد است و با استنباط از اوضاع و احوال و قراين و امارات در چارچوب تراضي دو طرف عقد مي‌گنجد نيز لازم الوفا است. شرط بنايي در فقه اماميه مورد تدقيق عميق واقع شده و براي ارزش‌گذاري گفت‌وگوهاي پيش از عقد جايگاه خاصي را براي آن در نظر گرفته و آن شرطي‌ست كه پيش از عقد طرفين بر التزام به آن توافق كرده و عقد را بر اساس آن واقع مي‌كنند ولي در متن عقد بدان تصريح نمي‌شود. تحقيق در اين مقام اين است كه فرقي بين شرط بنايي و شرط ضمني و شرط مذكور در متن عقد نيست. در طبيعت شرط وقتي مي‌توان گفت كه ضمن عقد است كه در عالم قصد و در افق نفس ايجاد شود، در اين صورت، شرط مطلقاً وجوب وفا دارد و عقد مبني بر اين شرط قرار دارد.

A condition or provision is a matter related to future upon which the creation or the decline of commitment is relied. Not only are the matters in the commitment- tie clearly stated required to be made, but also those cases necessary to be committed through the norms required for the promise-tie. It is also urged to be committed what is implied from the circumstances within the framework of both parties satisfaction. In lmamiyyeh jurisprudence, the constructive (Banaee) condition is carefully observed, and to prize the discussions before the commitment- tie, there is a special place to consider its condition, which is the fact that both parties come to agreemenet before the contract is made, while it is stated in the main text. In this paper an attempt is made to observe that there is no distinction between the explicit and the implied conditions or provisions. In the nature of condition when it could be said the implication is a tie. when it is established to the intention and in the horizon of soul, in that case- it is urged to be fulfilled.