معناشناسي عبوديت در قرآن

The Semantic of the Worshipping in the Quran

معناشناسي بخشي از زبان‌شناسي امروزي (زبان‌شناسي توصيفي و ساخت‌گرا)، است. معناشناسي به دنبال مطالعه و بررسي شرايط توليد معنا و دريافت آن نزد خواننده است. در واقع، نويسنده، اثر را به عنوان توليد دستور زباني و گرامري نگاه نمي‌كند و در نگاهي نو به مطالعه فرهنگ واژه و جهان‌بيني حاكم بر آن مي‌پردازد. از اين رو، با علم تفسير متفاوت است. اين روش در ميان مستشرقان نظير ايزوتسو و برخي از محققان اسلامي به كار گرفته شده است. پژوهش حاضر به معناشناسي مفهوم عبوديت در قرآن در چهار گام مي‌پردازد و در نهايت با ارايه تعريف معناشناسانه عبوديت و تبيين جهان‌بيني آن از ديدگاه قرآن، به مقايسه مفهوم عبوديت در قرآن با مفهوم عبوديت در پيش از اسلام و نيز مفهوم عبوديت در روايات و مصطلحات دانشمندان اسلامي مي‌پردازد.

The semantic is a part of the contemporary linguistic (the descriptive and structuralist linguistic). The semantic is to study and examine the condition of the creation of the meaning and its conception to the readers. In the reality, the author does not look at the writing as the creation of the grammar and in a new prospective, the author studies the term culture and the governing weltanschauung of it. Hence, it is distinguished from the interpretation science. This method has been considered by the orientalists like Izutsu and some Islamic scholars. The present research has explained the semantic of the worshiping concept in the four steps (the lexical semantic, the fields of the semantic, the text studies and beyond) and at the end -with stating the semantic definition of the Worshiping and determining the weltanschauung from the view of the Quran- compares the Worshiping concept in the Quran with the Worshiping concept in the pre-Islam and the Worshiping concept in the traditions and the Islamic scholar terms.