نظريه‌هاي حقيقت و كاربرد آن‌ها در دادرسي‌هاي مدني

Recognizing the Position and Validity of Assistant Prosecutor’s Decisions in the Irani Judicial System

وظيفه‌ي قاضي كشف حقيقت در امور موضوعي دعوا است؛ در باب حقيقت و چيستي آن، نظريه‌هاي متعدد و متفاوتي ابراز شده است؛ مهم‌ترين آن‌ها، نظريه‌هاي مطابقت، انسجام و عمل‌گرايانه است. نظريه‌ي نخست، با دنبال كردن يك ديدگاه رياليستي، حقيقت را توافق و تطابق گزاره با واقعيت مي‌داند. اين نظريه به دليل برخورداري از مباني منطقيِ قابل دفاع و نيز اتفاق نظر گسترده در پذيرش آن، مي‌تواند در دادرسي‌ها به عنوان تعريف حقيقت به كار رود. نظريه‌ي انسجام نيز به دليل روي‌گرداني از سنت واقع‌گرايي در باب حقيقت، و هم‌چنين به سبب دشواري‌هايي كه قضات در دسترسي به وقايع با آن‌ها مواجه‌اند، مي‌تواند معياري براي كشف حقيقت در برخي موضوعات قضايي باشد. عمل‌گرايان نيز حقيقت را در پرتو مفاهيم منفعت و مصلحت معنا كرده و چيزي را شايسته‌ي اين عنوان مي‌دانند كه در عمل سودمند باشد. با روشن شدن معناي حقيقت، دادرس بايد به دنبال احراز همين مفهوم باشد؛ وجود قيدهاي مختلف در خصوص حقيقت، مانند حقيقت قضايي و نسبي، نبايد دگرگوني و تغيير در مفهوم حقيقت را موجب شود.

The task of judge is todiscover the truth. There arevarioustheoriesabout the truth.this paper studies three important theories (correspondence, coherence and pragmatic theory).Correspondence theory follows arealistperspective and its logicalfoundationsareacceptable. This definition isalsoaccepted in trials. Coherence theory, because of different considerations and some philosophicalviews, canbe a criterion of truthinsomelegalmatters. Also in pragmatic theory, truth is definedin the light ofnotionsof profit andexpediency.Judge should search for philosophical concept of truth and the terms of legal truth and formal (relative) truth should not change its concept.