مقايسه احساس غربت دانشجويان خوابگاهي در بدو ورود، 6 ماه بعد و 12 ماه بعد در دانشگاه علوم پزشكي شهركرد

Comparison of homesickness among freshmen students, half and one year after their entrance to Shahrekord University of Medical Sciences

سابقه و هدف: زندگي دانشجويي شرايط جديدي است كه براي دانشجويان تازه وارد تنيدگي‌هاي خاص خود از جمله پديده احساس غربت را به همراه دارد. مطالعه حاضر با هدف تعيين ميزان احساس غربت در دانشجويان ساكن خوابگاههاي دانشگاه علوم پزشكي شهركرد در سال تحصيلي 88-1387 انجام شد. مواد و روشها: در اين مطالعه توصيفي كليه دانشجويان ورودي سال 1387 در دانشگاه علوم پزشكي شهركرد به صورت سرشماري وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات، پرسشنامه معتبر احساس غربت با 36 ماده و 5 سازه بود كه توسط دانشجويان جديدالورود خوابگاهي در بدو ورود، 6 ماه بعد و 12 ماه بعد تكميل شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS 16 و آزمونهاي آناليز واريانس با تكرار مشاهدات، تي مستقل، آنوا و اسپيرمن تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: در كل 121 نفر وارد مطالعه شدند كه 6/63% دختر و 4/36% پسر بودند. ميانگين نمره احساس غربت دختران، 70/11±35/44 و در پسران 62/13±36/37 بود و اين اختلاف از نظر آماري معني‌دار بود (05/0 > p). آزمون آناليز واريانس با تكرار مشاهدات نشان داد كه ميانگين نمره سازه‌هاي احساس غربت در 3 زمان اختلاف معني‌داري با هم نداشت (05/0p > ). نتيجه‌گيري: به دليل بالا بودن احساس غربت در دانشجويان دختر و اهميت سلامت رواني اين قشر از جامعه كه مادران آينده مي‌باشند، اجراي برنامه‌هاي تفريحي، آموزشي همراه با بسط شيوه‌هاي دسترسي به حمايتهاي اجتماعي و آموزش شيوه‌هاي مقابله، مي‌تواند به كاهش احساس غربت در اين دانشجويان كمك نمايد.

Background and Aim: Student life in dormitories comprises of new conditions which may bring about complications such as homesickness, particularly for freshmen. The purpose of the present study was to determine the level of homesickness in freshmen residing in Shahrekord University of Medical Sciences (SKUMS) dormitories in 2008-2009. Materials and Methods: In this descriptive study, all students admitted to SKUMS at 2008 were included. For data gathering, an authenticated 36-item, five-construct questionnaire for homesickness assessment was used. The questionnaire was filled by participants at three different times: upon entering university, six months, and 12 months after admission. Data were analyzed by repeated measures (RM) ANOVA, t-independent, cross–kalvalis, and Spearman, using SPSS 16 software. Results: A total of 121 students were included in the study, of whom 63.6% were female. The average homesickness score for females was 44.35±11.70, which was significantly higher than 37.36±13.62 in males (p < 0.05). According to RM ANOVA, no significant difference in mean scores for homesickness constructs was seen when scores of first time, 6th month and 12th month were compared with each other (p > 0.05). ‍Conclusion: Due to the higher homesickness scores of female students and the crucial importance of mental health among them as mothers-to-be, it is important to introduce recreational and educational programs along with expanding access to social support as well as training them about coping skills so as to decrease their feelings of homesickness.