گزارش يك مورد آدنوكارسينوم آدرنال با تظاهرات هيپركورتيزوليسم و نارسايي قلبي

A Case Report of Adrenocortical Carcinoma with Hypercortisolism and Heart Failure

مقدمه :كارسينوم آدرنال يك تومور به شدت بدخيم و نادر است كه در 60% موارد عملكردي بوده و شايع ترين تظاهر باليني آن سندرم كوشينگ با سير پيش رونده مي باشد . تنها راه درماني آن جراحي و برداشتن كامل تومور است و تاثير درمان هاي دارويي شامل ميتوتان و شيمي درماني روي بقاي بيماران هنوز مورد سيوال است. معرفي بيمار : مردي36 ساله با تظاهرات اوليه ضعف عضلاني پيشرونده، فشارخون بالا و نارسايي قلبي ناگهاني مراجعه كرده است. در بررسي هاي آزمايشگاهي هيپوكالمي، هيپرگليسمي، افزايش كورتيزول، افزايش استراديول سرمي و دي هيدرواپي اندرستن سولفات داشت. در بررسي هاي تصويربرداري توده بزرگ آدرنال و همزمان متاستازهاي متعدد ريه و كبد مشهود بود. سيتولوژي نمونه آسپيراسيون سوزني با هدايت سيتي اسكن، تومور آدرنال را تاييد كرد. نتيجه نهايي : به نظر مي رسد غلظت بالاي سرمي استراديول و كورتيزول در تظاهرات قلبي بيمار نقش داشته باشد و شروع ناگهاني و حاد ديابت ، فشار خون و نارسايي شديد قلبي لزوم بررسي هاي بيشتر را در يك فرد جوان ايجاب مي كند.

Introduction: Adrenocortical carcinoma is a rare and severe malignant tumor that in 60% of cases are functional and the most common clinical manifestation is Cushingʹs syndrome with a progressive course. The only treatment is surgical removal of the entire tumor and effec-tiveness of medical treatments, including mitotane and chemotherapy for survival is still questionable. Case Report: A 36-year-old man with progressive muscle weakness, high blood pressure, and sudden heart failure is presented. In laboratory tests, hypokalemia, hyperglycemia, increased cortisol, increased serum estradiol and DHEAS were observed. There were an adrenal mass and multiple lung and liver metastases on imaging studies and CT-guided biopsy confirmed adrenal tumor. Conclusion: High serum concentrations of estradiol and cortisol appear to be effective on heart involvement and acute onset of diabetes, hypertension, and severe heart failure require more evaluations in young adults. (Sci J Hamadan Univ Med Sci 2013; 20 (2):166-170)