قابليت سازگاري لارو هاي 20 روزه تاسماهي ايراني((Acipenser persicus در شوريهاي مختلف

Adaptation Possibility of Acipenser persicus Larvae 20 Days Old in Different Salinities

اين مطالعه به منظور بررسي قابليت سازگاري لاروهاي 20 روزه تاسماهي ايراني در شوريهاي مختلف جهت بررسي امكان رهاسازي آنها به درياي خزر در پيش بيني بروز بحران خشكسالي و كمبود آب ناشي از آن به انجام رسيد. طي اين تحقيق در خرداد ماه 1387، تعداد 7000 عدد از لاروهاي20 روزه (150 – 100 ميلي گرمي با طول متوسط 14/0 ± 6/9 ميلي متر) تاسماهي ايراني در مجاورت شوريهاي مختلف 1، 3، 5، 7 ، 8 و 12 در هزار (آب لب شور درياي خزر) و نيز آب شيرين با شوري 07/0 ± 8/0 در هزار، به عنوان شاهد، در مخازن فايبرگلاس با گنجايش 2 تن قرار داده شدند. ضمن بررسي امكان و نحوه سازگاري لاروها با درجات مختلف شوري، شاخص (درصد) بقا ، ميزان اسمولاريته آب محيط و نيز آب ميان بافتي لاروها و شاخصهاي فيزيكوشيميايي آب در طي مدت 72 ساعت مورد سنجش و مطالعه قرار گرفتند. بر اساس نتايج حاصل، حداقل تلفات و حداكثر ميزان بقا در تيمار شاهد و شوريهاي 1،3 و 5 در هزار مشاهده گرديد كه به ترتيب معادل صفر و 100 درصد بود. حداكثر ميزان تلفات و حداقل درصد بازماندگي نيز در تيمار با شوري 12 در هزار (آب لب شور درياي خزر) مشاهده گرديد كه مقادير آن به ترتيب معادل 03/0 ± 2/0 و 04/0 ± 8/99 درصد بود. در هنگام تلفات، لاروها اندكي پس از معرفي به محيط، دچار بي حالي و سستي گرديده و در حاشيه مخازن آب تجمع نموده و نسبت به تغذيه و محركهاي محيطي عكس العملي نشان ندادند، ولي پس از گذشت 24 ساعت ضمن احراز شرايط سازگاري به حالت طبيعي بازگشتند. اسمولاريته آب محيط و آب ميان بافتي لاروها در شوريهاي مختلف نيز پس از 48 ساعت متفاوت بود كه حداقل آن در آب شيرين با شوري 8/0 در هزار به ترتيب 7/0 ± 43 و 5/2 ± 252 ميلي اسمول در ليتر و حداكثر آن در شوريppt 12 مشاهده گرديد كه اسمولاريته آب محيط و آب ميان بافتي به ترتيب معادل 1/1 ± 359 و7 ± 407 ميلي اسمول در ليتر بود (0.05 < P). به نظر مي رسد لاروهاي تاسماهي ايراني احتمالاً قابليت تحمل شوريهاي مختلف (1، 3، 5، 7، 8 و 12 در هزار) را از طريق توانايي تنظيم اسمزي و حفظ تعادل الكتروليتها در محيطهاي هايپراسموتيك دارا مي باشند، لذا توصيه مي شود كه با انجام مطالعات تكميلي از اين مزيت جهت امكان تعيين زمان دقيق تكامل عملي سيستم تنظيم اسمزي تاسماهيان ايراني به منظور دستيابي به زمان سازگاري زيستي لاروها در محيط طبيعي و در نتيجه امكان ارايه الگويي نوين در شرايط پرورشي به منظور افزايش بهره وري در بازسازي ذخاير آنها بهره برداري نمود.

This study was carried out in order to evaluation of adaptation capability of 20 day-old Acipenser persicus larvae to different salinities for investigation of releasing possibility of them into the Caspian sea to provide for water shortage and appearing the drought crisis. To study the physiological adaptability of A. persicus at May-June 2008, a total of 7000 larvae, 20 day-old (100-150 mg in weight and mean length of 9.6 ± 0.14 mm) were stocked in fiber glass tanks (with volume 2 tones) at different salinities of 1, 3, 5, 7, 8 and 12 ppt (brackish water from the Caspian Sea) and also freshwater with salinity of 0.8 ± 0.1ppt. Larvae stocked in freshwater were used as the control group. During the experimental period which lasted for 72 h, survival rate, osmolarity of water in the culture system and osmolarity of water in interstitial tissues of larvae and the physical and chemical parameters of water were studied. Minimum mortality (0%) and maximum survival rate (100%) were recorded in the control group as well as in 1, 3 and 5 ppt salinities. Maximum mortality and minimum survival rate were observed in the experimental group with 12 ppt salinity (brackish water from the Caspian Sea) and were 0.2 ± 0.03 and 99.8 ± 0.04. In this group larvae became weak and inactive a few minutes after being introduced to the culture system and collected along the margins of the tank and showed no response to environmental clues and feeding. However, after 24 h, adapting to the conditions they returned to their normal state. Osmolarity of water in the culture medium and in interstitial tissues of larvae in changes salinities differed after 48 h. Minimum osmolarity was recorded in the control group (43 ± 0.7 mOsmol l -1 in water and 252 ± 2.5 mOsmol l -1 in interstitial tissues) and maximum osmolarity was recorded in the 12 ppt experimental group (359 ± 1.1 mOsmol l -1 in water and 407 ± 7.1 mOsmol l -1 in interstitial tissues) (P < 0.05). Based on examinations, it seems that A. persicus larvae have probably the potential to adapt to different salinities (1, 3,5,7,8 and 12 ppt) by having the ability of osmoregulation system and maintaining electrolytes equivalent in hyperosmotic areas. By conducting further studies this potential can be considered as an advantage for their early release into natural ecosystems. The obtained results can be used to develop a new pattern for the culture of sturgeon larvae and may also be used to enhance restocking programs for these species.