تفسير فرازماني از ازليت خداوند

Timelessness Interpretation of God’s Eternity

يكي از مباحث مهم در فلسفه دين معاصر غربي، مبحث ازليت خداوند است. ازليت خداوند در فلسفه يونان و قرون وسطي، عمدتاً تفسيري فرازماني داشت كه بر اساس آن خداوند موجودي غير زمان‌مند است و براي او درنظرگرفتن آغاز و انجام زماني بي‌معناست. در نظر پاره‌اي از فيلسوفان عصر جديد، صفت ازليت خداوند رنگ و بويي زمان‌مند مي‌يابد و به اين معنا تفسير مي‌شود كه خدا در همه زمان‌ها بوده است و خواهد بود. با تاثيرگرفتن از اين پيشينه تاريخي، ازليت خداوند در فلسفه دين معاصر، دو تفسير متفاوت داشته است كه به زماني‌گرايي (تفسير زمان‌مند از ازليت) و ازلي‌گرايي (تفسير فرازماني از ازليت) معروف‌اند. به‌نظر مي‌رسد كه مي‌توان با تامل در سرشت زمان و لوازم آن و نيز ژرف‌كاوي در پاره‌اي از ديگر صفات خداوند، همچون تغييرناپذيري، ادله‌اي را بر ادله ازلي‌گرايي سامان داد. همچنين، ايرادات وارد بر اين تفسير، همچون ايراد عدم انسجام مفهوميِ «موجود غير زمان‌مند» يا ايراد مبتني‌بر زمان‌مندبودن همه رخدادها، قابل پاسخ‌گويي‌اند. با اين‌ حال، معقوليت ازلي‌گرايي در گرو امكان ارايه تفسيري معقول از ارتباط موجود فرازمان با جهان زمان‌مند است.

God’s eternity is an important discussion in contemporary western philosophy of religion. Greeks and medieval scholastics mainly explain the God’s eternity as being but for some modern thinkers it means. Accordingly God’s eternity in contemporary philosophy of religion have two different interpretations called “infinite time” interpretation and “timelessness” interpretation. It seems that by contemplation on the nature of time and its implications and some attributes of God like immutability, organize some evidences against “infinite time” interpretation. Also the objections on this interpretation, like the charge of the inconsistency of this concept or the objection upon temporality of all events are answerable. Yet, the reasonability of this view tied to give a reasonable explanation of the connection between eternal being and temporal world.