كليدواژه :
حماسه , عرفان , سيمرغ , نماد , آثار مولوي
چكيده فارسي :
سيمرغ، پرنده اساطيري، از دير باز حضوري پر رنگ در فرهنگ ايراني داشتهاست؛ پيش از اسلام در اوستا و آثار پهلوي و بعد از اسلام ابتدا در حماسه‌هاي پهلواني، سپس در حماسه‌هاي عرفاني. اين عنصر قابل توجه، نظر بسياري از عرفاي صاحب ذوق را به خود جلب كرده و در ادب عرفاني شخصيّتي والا و ارجمند يافته است. در اين ميان ذهن تيزبين عارف‌ترين شاعران ايران، مولانا جلال‌الدين، از سيمرغ برداشت‌هاي عرفاني بسيار نموده است. سيمرغ در آثار مولانا گاه كنايه از انسان كامل و عارف واصل است و گاه كنايه از ذات احديّت. شمس تبريزي، عشق، معنويت، دل و دعا كه همه در نزد مولانا از معاني بالايي برخوردارند، به شيوه‌هاي دلنشين با سيمرغ و عنقا به نمود مي‌آيند. نگارنده در اين مقاله مي‌كوشد جلوه‌هاي رنگارنگ سيمرغ را در آثار مولانا بكاود.
چكيده لاتين :
Simurgh, a mythological bird, has long had strong presence in Iranian culture. Before the advent of Islam, it was present in Pahlavi works and after Islam it was present in mystical epics. This noteworthy element has attracted many talented mystics and has attained a transcendent and lofty character in mystical literature. Meantime, the sharp mind of Iranʹs most mystic poet, Maulana Jalal al-Din, has had different mystical interpretations from Simurgh. In Maulanaʹs works, Simurgh sometimes refers to the perfect man and the united mystic and sometimes refers to essence of Divinity. Shams Tabirzi, love, spirituality, heart, and prayer, all of which have lofty meanings for Maulana, are enjoyably symbolized through Simurgh. The present paper deals with the various manifestations of Simurgh in Maulanaʹs works.
