خوانش شعر سهراب سپهري براساس نظريه گفتمان

The Method of Discourse Analysis in Sohrab Sepehry’s Poems

در" نقد مدرن غربي " تنها متن ادبي، جوهر ذاتي ادبيات به حساب مي‌آيد. به عبارت ديگر آن گونه كه ساخت‌گرايان مي‌گويند، تنها وجه غالب( dominant) متن ادبي است، كه اصالت دارد. يكي از محورهاي مهم اين گونه نقد" گفتمان " و "گفتمان‌كاوي " است. در گفتمان‌كاوي يك اثر ادبي، پنج محور اساسي فهم متون اعتبار و ارزش ادبي دارد : زبان، موسيقي، بلاغت تصوير،تجربه بشري( ساخت عاطفي) و بينامتني( intertextuality). آنچه مسلم است اين روش از زبان شناسي وارد علوم انساني شده و به سرعت در نقد ادبي امروز جايگاهي والا يافته است. در ادب پژوهي معاصر عربي واژه" خطاب" معادل گفتمان آمده است. از جانب ديگر سهراب سپهري شاعري صاحب سبك است كه شعر او در ميان شاعران معاصر خوش درخشيده، و زبان همزمان يا(synchronic) در شعر او به وجه غالب رسيده است. در مقاله حاضر به شيوه توصيفي، تحليلي شعر سهراب سپهري، كه ميان طبيعت و ماوراي طبيعت در نوسان است، بر اساس روش تحليل گفتمان مورد خوانش قرار گرفته است.

In "Modern poetics”, “the text” is considered as the literature’s internal essence. In other words, just the dominant side of literary work is of nobility, the belief that comes from structuralism. Some of the most controversial issues in poetics are related to "discourse" and "discourse Analysis". In order for a text to be fully understood, five basic elements including language, music, imagery, human experience (emotional structure), and also the intertextuality issue should be taken into account. There is no doubt that this method has found its way from linguistics and played an important role in literary criticism. In contemporary Arabic inquiries the word ”khatab” is equivalent of “discourse”. On the other hand, Sohrab Sepehry is a stylist poet who has become a top one among his contemporaries, and synchronic has reached a prominent point in his works. In this article Sepehry’s poem that is fluctuating between nature and super natural is studied descriptively and analytically according to discourse analysis method.