بررسي آثار تربيتي در پرتو گفتمان‌هاي آخرتي

A Study of the Educational Outcomes in Light of Otherworldly Discourses

قيامت، سراي ظهور و تجلي است و محدوديت‌هاي دنيايي از جمله، زبان مانعي براي ظهور حقايق دروني موجودات نيست، گفت‌وگوهاي آخرتي، تفكر قيامت‌محوري و اصالت آخرت را تبيين كرده است و رستگاري و گمراهي انسان را در گرو اعمال و رفتار او مي‌داند. بر اساس گفتمان‌هاي آخرتي، استوارترين راه جهت رستگاري در آن سراي، خدامحوري و حق‌مداري است كه در تفكر پيامبرمحوري و شريعت‌مداري تحقق مي‌يابد. اين گفت‌وگوها حاكي از اين‌اند كه بت‌ها و شريك‌هايي كه به جاي خداوند متعال يا در كنار وي پرستش شده‌اند، در قيامت، هيچ قدرتي جهت ياري خود و پيروان خويش نداشته و در سرايي كه محلّ ظهور و تجلّي حق است، گُم و نابود مي‌شوند.

The Resurrection is an abode for the appearance and manifestation; therefore, talking about it is a general practice due to its lack of privation, and the worldly limitations, including the language barrier, do not obstruct the manifestation of the inner truths of the creatures. According to the otherworldly discourses, the firmest way for achieving salvation is God-orientedness that is actualized in the Prophet’s (S.A.W.) thinking and religious law. These discourses suggest that the idols and partners that were worshipped instead of and besides Allah will not have any power to help their followers and will be destroyed and lost against the manifestation and rise of Truth. Keywords: the Qur’?n, Resurrection, witnesses, yawm al-tan?d (a Day of Summoning), yawm al-?asra (Day of Regret), otherworldly discourse.