بررسي فقهي و حقوقي ابراز شهادت توسط اطفال

Lawful and Judicial Study of Testimonials by Minors

هر چند فقهاي اماميّه به تفصيل شرايط و احكام مرتبط با شهادت را، كه به عنوان اصلي‌ترين ادلّه ي اثبات دعاوي و حدود و تعزيرات محسوب مي‌شود، بيان نموده‌اند و در برخي از آنها همچون عدم پذيرش شهادت اطفال غيرمميّز و پذيرش ارايه ي شهادت تحمّل‌شده در دوره ي طفوليّت در دوران بزرگسالي اتفاق نظر و حتّي اجماع دارند در قوانين فعلي ايران به امور مذكور تصريح نشده است و به همين دليل بحث‌ها و استدلالات مختلفي مبني بر پذيرش يا عدم پذيرش شهادت اطفال در فروض مختلف ايجاد شده است. اين مقاله نيز با بررسي نظرات و آرا مختلف فقهاي اماميّه و خصوصاً تجزيه و تحليل مواد قانوني مختلف در پي بررسي و تطبيق احكام حقوقي قابل اجرا در حيطه ي حقوق امروزين ايران درباره ي شهادت اطفال و ارزش آن از نظر قضايي است و در نهايت به اين نتيجه مي‌رسد كه با توجّه به اصل عدم ولايت كسي بر ديگري و اينكه پذيرش شهادت و با توجّه به آن به نفع و به ضرر ديگران راي دادن، نوعي ايجاد ولايت است، عدم پذيرش شهادت اطفال (اعم از غيرمميز و مميز)، كه حتّي بر خود نيز ولايتي ندارند و اقرارشان عليه خودشان نيز پذيرفته نيست، نزديك‌ترين قول به صواب است.

Although Imamiyeh Islamic jurists have discussed in detail the requirements and rules of the testifying, believed to be the most elemental positive evidences as well as the limits and discretionary punishments, in some instances such as non-acceptance of testimonials made by undiscerning minors and acceptance of testimonials borne in infancy, in adulthood there is undivided opinion or even consensus that under the current Iranian law, there has been no specific reference made to the above issues. For this reason, a variety of arguments and reasoning on acceptance or non-acceptance of the minor’s testimonial have arisen. By exploring the views of Imamiyeh Islamic jurists, analyzing the legal provisions in particular, this essay seeks to study and compare legally enforceable decisions within the context of the current Iranian law regarding the minor’s testimonials and their juridical value.