پژوهشي در فلسفه هايدگر درباب مفهوم «هستي و زمان» از منظر مابعدالطبيعي و تاويلي

A Study of Heidegger’s Philosophy concerning the Concept of “Being and Time” from a Metaphysical and Ta‘wili Perspective

در فلسفه و تفكرات مارتين هايدگر در مورد مباحث مربوط به هستي و زمان، مفهوم زمان را ميتوان در ابديت يافت و پيش‌شرط آن، اشراف و درك كامل ابديت است و لازمه آن، ايمان به ابديت ميباشد كه از ديدگاه مابعدالطبيعي هستي‌شناسنده خود مينگرد. همچنين هايدگر از منظر تاويلي بجاي ارايه اصول و مباني و روش تحصيل فهم، در زمينه خود فهم، پژوهش كرده و تاويل را از سطح روش‌شناسي و معرفت‌شناسي به هستي‌شناسي فهم، ارتقا بخشيده است. همچنين او زمان را به سه شكل ترسيم ميكند: «روزمره، طبيعي و جهاني» و از منظر هستي‌شناسي تاويلي به آن ميپردازد. در اين مقاله به هستي‌شناسي مابعدالطبيعي و تاويلي هايدگر در مفهوم هستي و زمان ميپردازيم.

The concept of being and time is one of the most central discussions in Heidegger’s philosophy. Here, time is rooted in eternity; therefore, to understand it, one should first believe in eternity as a metaphysical entity and apprehend it correctly. On the other hand, regarding the problem of understanding, Heidegger has stepped beyond the common line of research and, instead of introducing some basic principles and methods for grasping it, discusses the problem itself. Accordingly, understanding is an ontological rather than a methodological and epistemological concept. He portrays time in three forms: “routine, natural, and global” and deals with it from a ta‘wili (hermeneutic) ontological view. The present paper is intended to explore Heidegger’s metaphysical and ta‘wili approach to the problem of “being and time”.