آمايش ناحيه اي: اكوتوريسم و توسعه روستايي

Spatial- regional planning: Ecotourism and Rural development

نظام فضايي گردشگري كانون هاي روستايي ناحيه كياشهر به رغم وجود جاذبه هاي فراوان طبيعي و توانمندي نسبتا قوي و مساعد براي جذب گردشگر در حدود يك دهه اخير ( سال هاي 90- 1375) در ارتباط با تحولات كالبدي ـ فضايي چندان موفق عمل نكرده است. براين مبنا، شكل پذيري و گسترش زيرساخت هاي اقامتي و پذيرايي و بهداشتي به طور اخص و تحولات ساختي ـ كاركردي گردشگري به طور اعم در كانون هاي روستايي اين ناحيه با چالش هاي فراواني مواجه است. از اين رو، اين تحقيق به منظور تبيين نقش اكوتوريسم در توسعه روستاهاي ناحيه كياشهر( شهرستان آستانه اشرفيه در استان گيلان)، به روش كمي ـ ميداني انجام شد. جامعه آماري پژوهش، خانوار هاي روستايي ناحيه كياشهر بوده كه براساس روش كوكران و فرمول تعديل آن 300 خانوار روستايي به عنوان نمونه تصادفي انتخاب شد كه به روش تصادفي ساده و به طور مستقيم به نسبت پراكندگي خانوار در روستاها پرسشگري به عمل آمده است. تحليل داده هاي يك متغيره و دو متغيره تحقيق در محيط نرم افزاري SPSSانجام پذيرفته است. يافته هاي تحقيق گوياي آن است، حضور گردشگران در عرصه هاي گردشگري ناحيه كياشهر چنان كه بايد باعث تحول و توسعه كانون هاي گردشگري و در پي آن تحول نظام اجتماعي ـ اقتصادي و كالبدي كانون هاي روستايي اين ناحيه نشده است. راهكار برون رفت، توجه به آمايش ناحيه اي از طريق توسعه درون زا و پايدار زيرساخت هاي كالبدي گردشگري در سطح ناحيه و تنوع بخشي آن ها در قالب ظرفيت سازي توان هاي محلي و توانمند سازي ساكنان روستايي و مشاركت آن ها در اين زمينه است.