نشانه- معناشناسي ساختار روايي داستان «و ما تشاوون» بر اساس نظريه گريماس

سمنطيقا السرد في القصه "و ما تشاوون" علي اساس نظريه غريماص

گريماس، معناشناس فرانسوي، كوشيده است الگويي منسجم جهت مطالعه روايت ارايه نمايد. بر اساس آنچه از نظر وي و نشانه-معناشناسي نوين دريافت مي‌شود، شناخت متون ادبي ديگر مبتني بر تحليل مكانيكي و شناخت فرستنده و گيرنده نيست. بلكه مهم شناخت سير توليد متن تا انتقال و دريافت است كه شامل عناصر كنشي و شَوِشي و رخدادي مي‌شود. اين مقاله به بررسي شرايط توليد و دريافت معنا در نظام گفتماني روايي داستان «وما تشاوون» مي‌پردازد. نظام‌هاي گفتماني يا مبتني بر كنش هستند كه نظام‌هاي گفتماني شناختي را مي‌سازند يا مبتني بر شَوِش كه نظام‌هاي گفتماني احساسي را مي‌سازند. داستان پايداري «و ما تشاوون» به دليل منطق روايي حاكم بر آن، قابليت تحليل و بررسي از ديدگاه نظام‌هاي گفتماني كنشي (و بعضا شَوِشي) را دارد. هادي، كنشگر اصلي، تابع برنامه است و توانش روحي و جسمي او، موتور اصلي كنش او را به وجود مي آورد. كنشگر با كمك كنش‌يارها بر نيروهاي مخالف پيروز مي‌شود و كنش را انجام مي دهد و به ترتيب مراحل آماده‌سازي و آزمون اصلي را پشت سر مي‌گذارد وبه آزمون سرفرازي مي‌رسد. در اين مرحله به پايان فرايند روايي كلام (يا ارزيابي) و ارزش مي‌رسد. گفتمان غالب آن، هوشمند (يا كنشي) بوده و روند شكل‌گيري ارزش به گونه‌اي است كه گفتمان اخلاق‌مدار مي‌شود. البته در اين داستان با گفتمان رخدادي و كنش متكي بر ابرحضور هم روبه‌رو هستيم. بدين ترتيب هدف اين نوشتار واكاوي فرايند نشانه-معناشناسي داستان مذكور بر اساس الگوي مطالعاتي گريماس است تا نشان دهد چگونه كنش و شَوِش باعث شكل‌گيري گفتمان «و ما تشاوون» شده و انواع نظام‌هاي هوشمند و احساسي و رخدادي را به وجود آورده است.