بررسي آزمايشگاهي اثر زمانهاي مختلف سندبلاستينگ بر استحكام باند كامپوزيت به پرسلن فلدسپاتيك

In Vitro Evaluation of the Effect of Different Times of Sandblasting on the Bond Strength of Feldspathic Porcelain to Composite Resin

چكيده زمينه و هدف: ترميم داخل دهاني پرسلن به منظور اجتناب از جايگزيني آن و حفظ زمان و هزينه، روشي مقبول مي‌باشد. اين مطالعه با هدف تعيين تاثير زمانهاي مختلف سندبلاستينگ بر ميزان استحكام باند برشي كامپوزيت به پرسلن فلدسپاتيك و مقايسه آن با اثر اسيد هيدروفلويوريك(HF) صورت گرفت. روش بررسي: در اين مطالعه آزمايشگاهي چهل ديسك پرسلني ساخته و به چهار گروه مساوي تقسيم شدند. در گروه 1 سطح پرسلن HF ، 5/9% به مدت دو دقيقه دريافت كرد. گروههاي 2، 3 و 4 توسط سندبلاستينگ با ذرات آلوميناي پنجاه ميكروني در زمانهاي پنج، ده و پانزده ثانيه آماده شدند. بر روي چهل نمونه عامل سايلن، باندينگ و كامپوزيت يكساني به كاررفت. پس از پنج هزار دور ترموسايكلينگ نمونه‌ها تحت تست استحكام باند برشي قرار گرفتتد. به منظور بررسي نتايج از آزمون آماري One-Way ANOVA استفاده گرديد. الگوي شكست با استريوميكروسكوپ و SEM بررسي شد. يك نمونه پرسلني اضافي نيز در هر يك از چهار گروه مطابق روشهاي آماده سازي مذكور تهيه و توپوگرافي سطحيش توسط SEM مشاهده شد. يافته‌ها: ميانگين استحكام باندگروههاي مورد بررسي به ترتيب (64/3±)28/15، (03/4±)82/13، (94/3±)77/15، (73/3±)54/16 مگاپاسكال بود. اختلاف آماري معني‌داري بين گروهها وجود نداشت (455/0=P). بيشترين نوع الگوي شكست از نوع كوهزيو در پرسلن بود. ميان SEM نمونه‌هاي حاصل از سندبلاستينگ با زمانهاي متفاوت 5- 15 ثانيه تفاوت چندان محسوسي مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: استحكام باند زمانهاي مختلف پنج، ده و پانزده ثانيه استفاده از سندبلاست، مشابهHF و در حد قابل قبولي مي‌باشد. SEM الگوي متفاوتي از اثر HF و سندبلاستينگ را در سطح پرسلن نشان داد. كليد واژه‎ها: سندبلاست – استحكام باند برشي – پرسلن دنداني – كامپوزيت رزين

Abstract Background and Aim: Intraoral repair of fractured porcelain is an acceptable method to avoid replacement and therefore saving time and cost. The purpose of this study was to determine the in-vitro shear bond strengths of composite resin to feldspathic porcelain after different durations of sandblasting and to compare the effect of sandblasting with that of hydrofluoric acid (HF). Materials and Methods: In this in-vitro study, 40 porcelain disks were fabricated and randomly divided into 4 groups (n=10). Porcelain surface in group 1 was etched with 9.5% HF for 2 minutes. Groups 2, 3 and 4 were sandblasted with 50µm alumina particles for 5, 10 and 15 seconds, respectively. All specimens received the same silane agent, bonding agent and composite resin. The samples were subjected to 5000 thermal cycles and then underwent shear bond strength testing. The mean bond strength was analyzed with one-way ANOVA. The mode of failure was determined using stereomicroscope and scanning electron microscope. An additional porcelain sample was fabricated and prepared according to the aforementioned protocols in each group and its surface topography was observed by SEM. Results: The mean bond strength was 15/28 (±3/64), 13/82(±4/03), 15/77(±3/94) and 16/54(±3/73) MPa in the 4 groups, respectively. There were no statistically significant differences among groups. The most common mode of failure was cohesive in porcelain. No statistically significant difference was found in SEM results of different durations of sandblasting. Conclusion: The shear bond strength was not significantly different after various durations of sandblasting treatment. The bond strength after sandblasting was similar to that of HF. SEM showed that HF acid etching and sandblasting patterns were different. Key words: Sandblasting , bond strength , dental porcelain , composite resin