رابطه بين نرخ ارز حقيقي و اشتغال صنايع كارخانه‌اي در اقتصاد ايران(1380-1386)

Relationship between Real Exchange Rate andManufacturing Employment in IranEconomy (2001-2007

اين مقاله با بكارگيري داده‌هاي تركيبي به بررسي رابطه بين نرخ ارز حقيقي و اشتغال در زيربخش‌هاي صنعت (بر اساس كدهايISIC دو رقمي) براي اقتصاد ايران در طول دوره 1380-1386 مي‌پردازد. براي دستيابي به اين هدف كانال‌هاي حجم صادرات ،‌ بكارگيري نيروي كار در توليد و كانال كارايي مورد توجه قرار گرفته و تاثير تغيير نرخ ارز بر اشتغال از طريق هر يك از اين كانال‌ها به صورت جداگانه ارزيابي شده است. نتايج اين تحقيق نشان داده كه افزايش نرخ ارز حقيقي بر اساس دو كانال حجم صادرات و كانال بكارگيري نيروي كار در توليد به افزايش اشتغال در اين بخش منتهي شده است. همچنين نتايج حاصل از برآورد مربوط به كانال كارايي نشان داده كه افزايش درجه باز بودن اقتصاد در زيربخش‌هاي صنعت بر اشتغال اين بخش تاثيري نداشته است. اما افزايش مستقيم نرخ ارز حقيقي باعث افزايش اشتغال شده است. با مقايسه نتايج حاصل از برآورد كانال‌هاي مختلف اثرگذاري به نظر مي‌رسد كه افزايش نرخ ارز حقيقي به افزايش اشتغال در بخش صنعت براي اقتصاد ايران در طول دوره مورد مطالعه منتهي شده است.

By using panel, this paper investigates the relationship between real exchange rate and manufacturing employment (according to two- digits codes) in Iran economy over the period 2001-2007. An approach to this goal, export volume channel, the labor intensity and efficiency channels are notified. The results of this paper show that increase in real exchange rate induce to increase employment based on export volume and labor intensity channels. Furthermore, the estimation results of efficiency channel show that increase in openness of subsector of industry doesnʹt affect on manufacturing employment. But direct increase in real exchange rate causes to increase employment in manufacturing industry. By comparing, the estimation results of different channels seem that the increase of real exchange rate has ended to increase manufacturing employment in Iran economy during the period.