معناشناسي امنيت نرم؛ راهكارهاي تحقق امنيت نرم براي ج.ا.ايران

بشر در ادوار مختلف تاريخي با اين سوال اساسي روبرو بوده است كه چگونه بايد امنيت را به‌دست آورد؟ اين سوال به‌نوعي نشان دهنده اهميت امنيت براي آحاد بازيگران سياسي و ملت‌هاي تحت سيطره آنها است. در فضاي تهديدهاي سخت و همگون، ضرورت رويكرد سلبي امنيت توجيه مي‌گردد كه مي‌توان از آن تحت عنوان «امنيت سخت» نام برد. اما در عصر جهاني شدن، گسترش رسانه‌هاي گروهي و ديجيتال، افزايش اهميت افكار عمومي بين‌المللي، بازيگري گروه‌هاي غيردولتي و افزايش هزينه‌هاي سخت‌افزارگرايي در جنگ‌ها، ماهيت و شگرد تهديدها در عرصه محيط راهبردي دگرگون گرديده و كنشگران بين‌المللي و به‌ويژه هژموني‌هاي رو به افول، مترصد بهره‌گيري از شگردهاي نوين گشته‌اند و همين امر، لزوم توجه به امنيتي همه‌جانبه و پايدار را بر كشورهاي آماج توجيه مي‌نمايد. از اين رو، گفتمان ايجابي امنيت و به‌عبارتي بهتر، «رويكرد نرم‌افزارانه امنيت» در مباحث امنيتي و سياسي مطرح گشته است. اين نوع امنيت، از انعطاف‌پذيري لازم برخوردار است و با توجه به شرايط متنوع، سطح و ماهيت تهديدهاي پيش رو و نوع كنشگران، كاركردهاي متفاوتي از خود بروز مي‌دهد. به‌عبارتي ديگر، منظور از «امنيت نرم»، مديريت و مهار تهديدهاي نرم‌افزارگرا مي‌باشد. به‌گونه‌اي كه ديگر در محيط راهبردي كشور هدف، هيچ‌گونه تهديدي براي امنيت ملي در عرصه‌هاي مختلف سياسي، اقتصادي، فرهنگي، زيست محيطي و ... وجود نداشته باشد. پژوهش حاضر با بهره‌گيري از روش‌هاي توصيفي و تحليلي، خواهان كالبد شكافي و بررسي مفهوم امنيت نرم در ادبيات سياسي و مطالعات امنيتي مي‌باشد.