آمايش مناطق مرزي با تاكيد بر ج.ا. ايران

آمايش مناطق مرزي در ايران، به دليل وجود مرزهاي طولاني و قرارگيري بيش از نيمي از استان‌هاي كشور در مرزهاي بين‌المللي با كشورهاي همجوار، از جايگاه ويژه‌اي در نظام برنامه‌ريزي كشور برخوردار است. بنابراين، هدف اين مقاله، ضمن تبيين جايگاه آمايش مناطق مرزي در نظام برنامه‌ريزي كشور؛ شناخت عناصر و مولفه‌هاي آن، چگونگي ارتباط اين عناصر با ديگر عناصر نظام برنامه‌ريزي كشور و شناخت اهميت و ضرورت پرداختن به آمايش مناطق مرزي است. يافته‌هاي اين مقاله كه با روش تصيفي- تحليلي انجام گرفته، نشان مي دهد، توسعه و امنيت در مناطق مرزي، لازم و ملزوم يكديگر است. همچنين شدت عدم تعادل منطقه اي ميان مناطق مرزي و مناطق داخلي در ايران بر توسعه ملي تاثيرگذار است. به عبارت ديگر، توسعه‌نيافتگي در مناطق مرزي كه منجر به ناامني مي‌شود، اثرات خود را بر توسعه‌نيافتگي و ناامني در كل كشور مي گذارد. در كنار آن نيز موانع ذهني و عيني زيادي تاكنون باعث شده است، اين گونه تاثيرهاي منفي ادامه داشته باشد. آمايش مناطق مرزي تلاش دارد اين موانع را بردارد، و با ارايه يك نوع برنامه‌ريزي فضايي- راهبردي، توسعه يكپارچه و پايدار ملي را تحقق بخشد.