تاثير مداخله گروهي رواني اجتماعي بر شاخص هاي بهزيستي جسمي و رواني در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

The Impact of Group Psychosocial Intervention on Indicators of Mental and Physical Well-being in Patients withType 2 Diabetes

زمينه و هدف: با توجه به شيوع بالاي استرس و ناراحتي هاي هيجاني ناشي از بيماري ديابت و همچنين تاثير منفي آن بر روي كنترل قند خون در اين بيماران؛ تاكنون شيوه هاي مختلفي از مداخله هاي روان شناختي مورد بررسي قرار گرفته اند. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير مداخله گروهي رواني اجتماعي بر شاخص هاي بهزيستي جسمي و رواني بيماران ديابتي انجام گرديد. روش: كليه زنان مبتلا به ديابت نوع دو در مركز تحقيقات ديابت شهر يزد جامعه آماري پژوهش حاضر بودند كه از اين تعداد 80 نفر به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند و پرسشنامه هاي بهزيستي رواني WBQ-12، پرسشنامه كيفيت زندگي وابسته به ديابت (ADDQOL19) را تكميل كرده و سپس براي گرفتن آزمايش خون به آزمايشگاه معرفي شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و روش MANOVA تجزيه و تحليل شد. نتايج: تجزيه و تحليل آماري نشان داد كه تاثير مداخله گروهي رواني اجتماعي در بهبود شاخص هاي بهزيستي رواني و كيفيت زندگي در مرحله دوم (تفاضل سنجش اول و سوم) بيشتر و معنادارتر از مرحله اول (تفاضل سنجش اول و دوم) بوده است. همچنين ميزان HbA1c در پس آزمون گروه آزمايش كاهش نشان داده بود اما اين تفاوت از نظر آماري معنادار نبود. نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه مداخله گروهي رواني اجتماعي بر بهبود متغيرهاي سلامت رواني در بيماران ديابتي تاثير مثبت دارد و سبب افزايش بهزيستي و كيقيت بهتر زندگي در اين بيماران مي شود. اما تاثير اين مداخله با گذشت زمان مشهودتر مي باشد.

Background: Given the high prevalence of stress and emotional distress caused by diabetes and also its negative effects on glycemic control in these patients, various methods of psychological intervention have been investigated. The present study aims to investigate the impact of group psychosocial intervention on indices of mental and physical well-being in diabetic patients. Methods: All women with type2 diabetes in Yazd Diabetes Research Centre were considered as statistical community from which 80 women were selected by random sampling. They completed WBQ-12 questionnaire and diabetes-dependent quality of life questionnaire (ADDQOL) and then were introduced to lab for blood test. Data was analyzed by SPSS software and MANOVA. Findings: Statistical analysis showed that the scores of experimental group on quality of life and psychosocial well-being were significantly higher in second stage than first stage. So HbA1c was decreased in experimental group but this difference was not significant. Conclusion: The results showed that group psychosocial intervention has positive effects on glycaemic control in diabetic patients and leads to well-being and better quality of life in these patients. But these effects were increased the more time passes.