ژيلسون و رويكرد ميان‌رشته‌اي به تاريخ فلسفه

Gilsonʹʹs Interdisciplinary Approach to History of Philosophy

«تاريخ‌نگاري فلسفه» مطالعاتي است مابين فلسفه و تاريخ. مورخان فلسفه ناگزير از اتخاذ رويكردي ميان‌رشته‌اي هستند؛ اتين ژيلسون، فيلسوف و مورخ نوتوميست معاصر، سهم چشم‌گيري در بسط و تعميق تاريخ‌نگاري فلسفه ديني به‌ويژه فلسفه مسيحي داشته است. مهم‌ترين اثر او در اين باب تاريخ فلسفه مسيحي در قرون وسطي است. اهميت ژيلسون به‌ويژه از آن جهت است كه آثار او از منابع مهم غرب‌شناسي فلسفي ايرانيان در كنار تاريخ فلسفه‌هايي چون ويل دورانت، فروغي (سير حكمت)، راسل و كاپلستون بوده است و شاكله فهم ايرانيان از فلسفه‌هاي غربي را شكل داده است. وي در آثار متفاوت خود به مباحثي پيرامون مباني روش‌شناختيِ روايت تاريخي از فلسفه پرداخته و كوشيده است تا با رويكرد فلسفي به تاريخ فلسفه و درنظرداشتن هم‌زمان سه مولفه محوريِ فلسفه، دين، و تاريخ پيش‌گام نوعي مطالعات ميان‌رشته‌اي باشد. ژيلسون گرچه مدعي عينيت و بي‌طرفي در بازسازي تاريخ فلسفه است، اما چنان‌كه نشان خواهيم داد نتوانسته است در تاريخ‌نگاري فلسفه‌، ذهن خود را از بند مفروضات توميستي (فلسفه توماس آكوييناس) و مفروضات تاريخ‌نگاري اروپا‌محور، كه اوج آن فلسفه هگل است، رها كند.

Historiography of philosophy is intermediate between philosophy and History and Historians of philosophy are inevitably to apply Interdisciplinary approach. Etienne Gilson, contemporary French Neo Thomistic philosopher share substantially contribution in the expansion and development of the Historiography of religious philosophy, especially Christian philosophy. In addition Gilsonʹs philosophical Writings like as Foroughi, Will Durant, Russell and Coplestonʹs Histories of philosophy are the sources of Iranian Occident study and Has Shaped their understanding of Western philosophies. In His various writing Projects methodological Principles of Historiography of philosophy and apply Interdisciplinary Approach to Historiography of philosophy (By keep together philosophy, religion and History Simultaneously). Although claims a version of Objectivity in Reconstruction of History of philosophy, However as Will indicate, Gilson couldnʹt transit from Thomistic and Eurocentric (Hegelian) assumptions of Historiography.