اسلام و روابط بين‌الملل از گفتمان حل‌المسايلي به گفتمان رهايي‌بخش

Islam and International relations, from Problem -solving to Emancipatory knowledge

اسلام به مثابه مكتبي جهان شمول، مسايل موجود در تعاملات بين‌المللي را از منظر متفاوت با ساير رويكردهاي موجود در عرصه روابط بين‌الملل مي‌نگرد. سياست‌گذاري اسلامي، عرصه روابط بين‌الملل و تعاملات بين‌المللي را به مثابه مقدمه‌اي براي حفظ ثبات و امنيت بين‌المللي در راستاي تكامل جامعه بين‌المللي مي‌داند؛ مقوله‌اي كه مي‌توان آن را در تاكيد اسلام بر وحدت جوامع اسلامي مشاهده نمود. آنچه از نقطه نظر اسلام اهميت دارد نه حفظ وضع موجود بر مبناي سياست‌هاي امنيتي راهبردي معمول و پذيرفته جهاني بلكه بر اساس رويكرد هنجاري و در مسير تعالي نوع بشر است. اين پژوهش در پي بررسي جايگاه و اهميت رويكرد رهايي‌بخش(emancipator) اسلام به پديده‌ها و مقوله‌هاي سياسي، به جاي نگاه سطحي و حل‌المسايلي (problem solving) به آنها در يك مقوله ديالكتيكي است. فرضيه مقاله حاضر اين است كه تفاوت اسلام با ساير رويكردهاي موجود در نظام بين الملل، تفاوتي بنيادين و راهبردي و نه مقطعي و زودگذر مي باشد كه در نتيجه آن، رويكرد رهايي‌بخش در روابط بين‌الملل اهميت بيش از پيش يافته و رويكرد حل‌المسايلي از حيض انتفاع خارج مي‌گردد. نوع تحقيق در اين پژوهش، توصيفي- تحليلي و روش تحقيق آن اسنادي مي‎باشد.

Islam view point to international relations is different with other schools. Islam position towards politics and strategic affairs is not status-quo, its non status-quo and tries to be in the way of evolving humans. So, Islam profound look to IR is about emancipation of mankind’s not only problem -solving trend.