انترناسيوناليسم عرفاني، مبناي نگرش انسان شناختي مولانا (تلقي فرااقليمي و فرامادي از انسان و تاويل عرفاني از وطن در انسان شناسي عرفاني مولانا)

Mystical Internationalism as Rumi’s Anthropology Approach

منظور از انديشه انترناسيوناليسم در انسان شناسي عرفاني، احساس تعلق به يك اصل مشترك الهي و وجه مشترك فطري در بين انسان ها، وراي تفاوت هاي ملي و زباني است. براين اساس بايد براي انسان يك وطن فرامادي قايل شد كه خاستگاه نخستين و بازگشتگاه فرجامين اوست. تفكر عرفاني مولانا از انسان تعريفي به دست مي دهد كه ناظر به ارتباط او با مبدا هستي است و به تبع آن، رابطه هاي ديگر تعلق-هاي ثانوي و اعتباري تلقي مي شوند كه عارض بر حقيقت وجود آدمي اند و ريشه در فطرت او ندارند؛ بنابراين نمي توانند ملاك و معيار سنجش معرفت شناختي باشند. از اين منظر، در عالم خدايي همه چيز رنگ خدايي دارد و در ميان افراد بشر هيچ اختلاف و دورنگي نيست. عدم ارزش گذاري به اعتبار امتيازات قومي و زباني و اقليمي در انديشه عرفاني مولانا يك اصل اساسي و خدشه ناپذير به حساب مي آيد.

The mystical anthropological notion of internationalism means belonging to a common divine origin and natural interfaces between humans, beyond national and linguistic differences. Accordingly, it is necessary to consider a metaphysical hometown as origin and ultimate goal for human being. In Rumi’s mystical approach, human is defined as an observer of his relationship with the origin of being and, consequently, other relations are considered to be secondary and non essential concerns, accidental to human existence and not rooted in his nature. So they cannot be defined as epistemological criteria and measures. From this perspective, in divine world, everything is divine and there is no difference between human beings. Inattention to the ethnic, linguistic and regional privileges in Rumi’s mystic thinking is considered as a fundamental principle.