ذمّه از ديدگاه فقه اماميه با رويكردي برنظرات امام خميني(س)

Zimah in Imamiyah JurisprudenceViewpoints With Special Reference to Imam Khomeini’s

چكيده: ذمّه كه از نظر ما همان عهده است، لازمه وجود اعتباراتي همچون ضمان، دين، عهد، تعهد، التزام و اهليت است. به عبارتي، فرض اين اعتبارات در انسان مترتب بر وجود ذمّه است. ذمّه با تولد انسان ايجاد مي‌شود، ولي با فوت او پايان نمي‌پذيرد و از آنجا كه ماهيتي است اعتباري، قابليت بقا حتي پس از فوت صاحبش را دارد و هرگاه ميت داراي ديوني باشد، ذمّه همچنان باقي مي‌ماند تا ديوني كه پس از فوت به تركه او تعلق گرفته است از تركه ادا گردد، يا كسي ضمانت دين او را برعهده گيرد و دين را از جانب او ــ حتي به صورت تبرّعي ــ ادا نمايد،. در اين حالت ذمّه ميّت افراغ مي‌گردد و اين پايان ذمّه است. همچنين ذمّه داراي ويژگي‌هايي است كه در پايان به آن اشاره خواهد شد.

Zimmah that means “religious duty” to us, primarily needs such weights as guarantee, debt, pledge, commitment, obligation and domesticity. In other words, these weights shall be found in human being in case zimmah or duty exists in advance. Zimmah is created with the birth of the human being but does not end with his death. Since its nature is based on credit, it possesses the capacity to survive even after the death of its owner. When the dead one has some zimmah or duty to fulfill, the duties remain for fulfillment after his death by his heir until all is realized. Or someone else may voluntarily undertake fulfillment of his duties. In this case, the duty of the dead person is finished, and this is the end of the zimmah. Zimmah has certain specifications that this study will present in the closing chapter.