سير تكاملي «الگوي خود تربيتي» مشا و نقد آن

Evolutionary self training Model of Mashaa : A critical perspective

هدف اين مقاله استخراج «الگوي خود تربيتي» از آثار تربيتي فيلسوفان مشا و نيز بررسي سير تحولات آن است. افزون بر اين، تعيين مباني و ساختار اين الگو و بررسي نقاط قوت و ضعف آن نيز مورد نظر است. اين تحقيق از نوع توصيفي تحليلي و روش تجزيه و تحليل آن نيز تفسيري - استنباطي است. اين تحقيق مشخص كرد كه نخستين بار در آثار فارابي به صورت ضمني الگويي براي خود‌تربيتي ارايه شده و سپس توسط مسكويه، ابن‌سينا و خواجه تكميل شده است. اين الگو ساختاري كامل دارد كه در آن هدف، فعاليت‌هاي لازم براي تحقق هدف، ترتيب و مراحل فعاليت‌ها و روش انجام اين فعاليت‌ها به خوبي بيان شده است. اين الگو بر تلقي خاصي از ماهيت و چگونگي شكل‌گيري صفات و نيز نقش متربي در خودتربيتي استوار است. همچنين بر اين فرض استوار است كه پزشكي الگوي كاملي براي تربيت است. اين الگو در عين برخورداري از نقاط قوت، نقاط ضعفي نيز دارد كه در متن به تفصيل آمده است.

The main aim of this article is the exploitation of the self training pattern from the perspective of Mashaa philosophy and its evolution; the secondary aim is determination of the basics and structure of such pattern along with the strengths and weaknesses. This research is descriptive analytic and the methodology used in analysis is interpretive- inferential. The findings showed that such a pattern for the first time was implicitly proposed by Farabi and later completed by Moskoieh , Evi Cina and Khajeh; this pattern has a comprehensive structure in which the aims, necessary activities for fulfilling the aims, training , stages of activities , and the methods of performing these activities are well- stated. This pattern is based on a certain form of nature and the formation of features and the role of the trainer in self training. It is also supposed that medicine is a comprehensive form of training; such a pattern, despite some strength, accompanies some weaknesses which are minutely explained.