بررسي تاثير " حركت درماني بر اساس ايجاد محدوديت " بر تقارن پارامترهاي زماني- مكاني راه رفتن در بيماران همي پارزي

Study the effect of “constraint-induced movement therapy “on symmetry of spatiotemporal gait parameters in hemiparetic patients

هدف: اختلالات تعادلي و راه رفتن از جمله عوارض حركتي شايع به دنبال سكته مغزي مي باشند. نتايج تحقيقات نشان مي دهند كه روشهاي متداول فيزيوتراپي قادر نيستند بطور موثري اين اختلالات را درمان نمايند، بنابراين لزوم انجام بررسيهاي گسترده تر در مورد شناخت علل اين عوارض و ارايه راهكارهاي درماني موثر ضروري به نظر مي رسد. با توجه به نتايج موثر حركت درماني بر اساس ايجاد محدوديت در درمان اختلالات حركتي اندام فوقاني بيماران همي پارزي، در اين پژوهش هدف آن است كه تاثير "حركت درماني بر اساس ايجاد محدوديت" بر تقارن پارامترهاي زماني مكاني و سرعت راه رفتن در بيماران همي پارزي مورد بررسي قرار گيرد. روش بررسي: در اين بررسي از نوع كارآزمايي باليني شبه تجربي، (30 نفر) بيمار مبتلا به همي پارزي با دامنه سني 60-40 سال شركت نمودند. بيماران بطور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. گروه اول به روش " حركت درماني براساس ايجاد محدوديت "و گروه دوم به روش حركت درماني انبوه، بمدت 3 هفته تحت درمان قرار گرفتند. ارزيابيهاي آزمايشگاهي بيماران شامل اندازه گيري سرعت سيكل راه رفتن و تقارن پارامترهاي زماني- مكاني راه رفتن (تقارن طول گامها، تقارن زمانهاي فاز ايستا و نوساني و تقارن زماني كلي) بودند كه قبل و پس از دوره درمان ثبت و مورد مقايسه قرار گرفتند. به علاوه ميزان عدم تقارن در تحمل وزن نيز از طريق صفحه نيروي دوگانه مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: سرعت سيكل راه رفتن در هر دو گروه افزايش نشان داد (01/0 =p و03/0 = p). در گروه اول قرينگي طول قدمها افزايش معني دار نشان داد (02/0 = p). ضمنا، غير قرينگي زماني فاز نوساني و غيرقرينگي زماني كلي كاهش معني دار نشان دادند (01/0 =p). در گروه دوم، تنها غير قرينگي زماني فاز نوساني كاهش معني دار نشان داد (02/0 = p). بحث و نتيجه گيري : فيزيوتراپي به روش " حركت درماني بر اساس ايجاد محدوديت " با غلبه بر پديده يادگيري در عدم استفاده و با اصلاح نقص در ارسال پيامهاي حسي به سمت مراكز كنترل كننده حركت، قادرست به نحو موثرتري در بهبود تقارن پارامترهاي زماني- مكاني راه رفتن، عمل كند.

Purpose: Balance and gait disorders are common motor complications after stroke. Studies have revealed that conventional physiotherapy cannot manage these disorders efficiently, so more studies addressing causes of these complications and presenting efficient treatment protocols are crucial. Concerning the significant effect of Constraint Induced Movement Therapy on treatment of upper limbs motor impairments in hemiparetic patients, the goal of this study is to assess the effect of “Constraint Induced Movement Therapy” on symmetry of spatiotemporal gait parameters and velocity of gait in hemiparetic patients. Methods: Thirty hemiparetic patients (aged from 40 to 60 years) participated in this study. Patients were divided randomly into 2 groups. They received constraint induced movement therapy (group1) and mass practice (group 2) for 3 weeks. Experimental assessments of patients included stride velocity and symmetry of spatiotemporal gait parameters (spatial step symmetry, temporal stance symmetry, temporal swing asymmetry, overall temporal asymmetry) that were recorded and compared before and after treatment. In addition, the amount of weight bearing asymmetry was assessed via dual force platform. Results: In both groups, stride velocity increased (p=0.03, p=0.01). In group A, spatial step symmetry increased (p=0.02).Temporal swing asymmetry and overall temporal asymmetry decreased (p=0.01). In group B, only temporal swing asymmetry decreased (p=0.02). Conclusion: Physical therapy by “constraint induced movement therapy” can improve symmetry of spatiotemporal gait parameters efficiently through overcoming the “learned non use “phenomenon and improving the somatosensory deafferentation to motor controller centers.