اثر تجويز دراز مدت سيلي‌مارين بر برخي شاخص‌هاي آنزيمي و سطح بافتي مالون‌ دي‌آلدييد در موش صحرايي ديابتي

The effect of chronic silymarin on serum level of some enzyme markers and tissue level of malondialdehyde in diabetic rats

زمينه و هدف: ديابت قندي باعث افزايش استرس اكسيداتيو در اثر افزايش توليد راديكال‌هاي آزاد اكسيژن و كاهش فعاليت سيستم دفاع آنتي‌اكسيداني مي‌شود. فلاوونوليگنان سيلي‌مارين داراي اثر ضدّ ديابتي است و هدف از انجام اين مطالعه، ارزيابي اثر تجويز آن بر سطح سرمي آسپارتات و آلانين آمينوترانسفراز و سطح مالون دي‌آلدييد در دو بافت قلب وكبد بود. روش تحقيق: در اين مطالعه تجربي، 40 سر موش‌ صحرايي نر به پنج گروه كنترل، كنترل تحت تيمار با سيلي‌مارين (100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم)، ديابتي و دو گروه ديابتي تحت درمان با سيلي‌مارين (50 و 100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) تقسيم شدند. سيلي‌مارين از روز دهم پس از تزريق استرپتوزوتوسين به مدت 4 هفته (داخل صفاقي و روزانه) تجويز شد. سطح سرمي آسپارتات و آلانين آمينوترانسفراز قبل از مطالعه و در انتهاي مطالعه سنجش شد؛ به علاوه سطح مالون دي‌آلدييد در دو بافت قلب و كبد بر اساس واكنش تيوباربيتوريك اسيد اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: در گروه ديابتي دريافت‌كننده دوز بالاي سيلي‌مارين، ميزان گلوكز سرم در هفته ششم به طور معني‌دار كمتر از گروه ديابتي بود (007/0P=)؛ بعلاوه، در موش‌هاي ديابتي، يك افزايش معني‌دار در سطح سرمي آسپارتات (028/0P=) و آلانين آمينوترانسفراز (008/0(P= مشاهده شد و درمان با سيلي‌مارين در دوز 100، تنها سطح سرمي آلانين آمينوترانسفراز را به صورت معني‌داري كاهش داد (034/0P=)؛ به علاوه ديابت باعث افزايش معني‌دار سطح مالون دي‌آلدييد در دو بافت قلب (009/0P=) و كبد (008/0P=) شد و درمان با دوز بالاي سيلي‌مارين به صورت معني‌دار، سطح مالون دي‌آلدييد را فقط در بافت كبد كاهش داد (026/0P=). نتيجه‌گيري: درمان دراز مدت با سيلي‌مارين در دوز 100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم مي‌تواند، سطح سرمي آلانين آمينوترانسفراز و سطح كبدي مالون دي‌آلدييد را در حالت ديابت قندي در موش صحرايي كاهش دهد و بر سطح سرمي آنزيم آسپارتات آمينوترانسفراز و سطح قلبي مالون دي‌آلدييد در دوز بكار رفته، تاثير معني‌دار ندارد.

Background and Aim: Diabetes mellitus causes enhanced oxidative stress due to increased production of oxygen free radicals and decreased activity of antioxidant defense system. Flavonolignan Silymarin has an antidiabetic effect. This study was conducted to evaluate the effect of its chronic administration on serum levels of aspartate and alanine aminotranferase; and the heart and liver level of malondialdehyde. Materials and Methods: In this experimental study, 40 male Wistar rats were divided into 5 equal groups, i.e. control, Silymarin -treated control (100 mg/kg), diabetic, and two Silymarin- treated diabetic groups (50 and 100 mg/kg). Silymarin was daily administered (i.p.) to each of the group members ten days after streptozotocin injection for 4 weeks. Serum levels of aspartate and alanine aminotranferase were measured both before and at the end of the study. In addition, level of malondialdehyde (MDA) was measured in the liver and the heart tissues on the basis of the reaction of thiobarbituric acid. Results: Serum glucose level in high dose Silymarin-treated diabetic group was significantly lower as compared to diabetics in the sixth week (P=0.007).Moreover, diabetic rats showed a significant increase in their aspartate serum level (P=0.028) and alanine aminotranferase (P=0.008) and Silymarin treatment only significantly reduced serum level of alanine aminotranferase (P=0.034). In addition, diabetes was followed by increased level of MDA in the liver (P=0.008) and the heart (P=0.009) tissues and high-dose Silymarin treatment significantly reduced MDA level only in the liver tissues (P=0.026). Conclusion: Long-term treatment with silymarin at a dose of 100 mg/kg can attenuate serum level of alanine aminotranferase and hepatic MDA level and does not have any significant effects on serum level of aspartate aminotranferase and cardiac tissue level of MDA in the administered doses.