روابط بين الملل؛ تقابل دو فرانظريه جريان اصلي و اسلام

International Relations; confrontation between two meta-theory of the mainstream and Islam

مسيله هژموني در رشته روابط بي نالملل به خصوص در جريان اصلي اين رشته يعني نو واقع گرايي و نوليبراليسم و تاكيد بر اصول معرف تشناختي و هست يشناختي خاص كه بسترهاي شكل گيري آن غرب سياسي بوده است، در انقلاب و جمهوري اسلامي به عنوان الگوي ضد هژمون، جلوه هاي ديگري به خود گرفته و م يگيرد. تلاش و تاكيد بر ارايه الگو و دستگاه مستقل پژوهشي با استقلال كامل از ديگر مدل ها در علوم اجتماعي و روابط بين الملل معرف عملكرد اسلا مگرايانه اين مدل است. سوال اصلي مقاله اين است كه اصول معرف تشناختي الگوي پژوهشي اسلام گرايانه و نقش انقلاب و جمهوري اسلامي ايران در اين برنامه پژوهشي چيست؟ طبق فرضيه مقاله، عقيده محوري، خداگرايي و انسان محوري اصول معرف تشناختي برنامه پژوهشي اسلام گرا هستند و هويت واحد سياسي كه بر مبناي اين برنامه پژوهشي بنا شده باشد، هويتي تجديدنظرطلب بوده و هست، و نگاه امنيتي اين واحد سياسي به ساخت نظام بي نالملل نگاهي هويت محور است.

The theme of hegemony in international relations, especially in mainstream of the field (Rationalism) and emphasis on epistemological and ontological principles which had been contexts of its formation in the political west, has seen other faces in Iran’s Islamic Revolution as Anti-hegemony model. Emphasis on presentation of independent research system and model with full independence from the rational model in social science and international relations represents the Islamist performance of this model. The main question of this paper is that what is the epistemological principles of Islamism research program and role of the Islamic revolution and Islamic Republic of Iran in this research program? The central hypothesis of this paper is that principles of Islamist research program consist of belief-oriented, deism and humanism and identity of the political unit which is based on this research program, has been revisionist identity and security attitude of the political unit is identity-oriented attitude to structure of international system.