كيواي ويرانساز

زماني كه ميك مونتز تصميم گرفت كيواسيستمز را راه اندازي كند، مي دانست كه در حال ويرانسازي كار شركت هاي مستقر و قديمي فعال در صنعت جابه جايي مواد است و در اين كار موفق هم شد. بدون شك، مجموعه بزرگ روبات هاي متحرك اين شركت فرايند معمولي تامين سفارش ها و بسته بندي در انبارهاي خرده فروشي هاي برخط را متحولكرد. ولي به گفته مونتز، براي ترغيب مشتريان جهت قبول خطر خريد يك راه حل بي سابقه، تنها تصور راهكار جديد، اختراع فناوري مربوط به آن و تجاري كردن آن كافي نبود. او بايد كارهاي بسيار گسترده تري مي كرد. او بايد قيمت راه حل خود را به گونه اي تعيين مي كرد كه شركت خودش، نه مشتري، خطر اين راه حل نوظهور را تقبل مي كرد. او بايد تمام اجزاي راه حل خود را به نحوي تهيه مي كرد كه كيوا صد درصد مسئول عملكرد آن مي شد. بايد سازمان خود را هم به گونه اي طراحي مي كرد كه كل تجربه مشتري (از بازاريابي اوليه تا خدمات پس از فروش) را به آن تحويل دهد. همه اين ها به پيشنهاد ترسناكي براي يك شركت جديد تبديل مي شود و نشان مي دهد كه چرا ادامه ويرانسازي چنين دشوار است. زماني كه شركتي براي عوض كردن قاعده بازي مجبور به مقابله با هنجارهاي متعدد صنعت خود است، بايد با مسئوليت خود به درياي متلاطم شيرجه رود و خطر غرق شدن يا شناكردن به ساحل موفقيت را با تلاش خود و بدون حمايت ديگران به جان بخرد.