شناخت عوامل موثر بر گرايش‌هاي روستاييان نسبت به شوراهاي اسلامي روستا در استان خراسان

Factors Determining the Rural Population’s Attitudes towards the Islamic Rural Councils

با توجه به اهميت مشاركت همه‌جانبه در فرآيند توسعه پايدار و تاكيد قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران مبني بر حضور جدي كليه مردم در تعيين سرنوشت خودشان، شوراهاي اسلامي در كشور، شهرها و روستاها تشكيل شده‌اند. شوراهاي اسلامي روستايي به عنوان مديران محلي مي‌توانند ضمن به مشاركت گرفتن افكار و امكانات محلي با هماهنگي، حمايت و هدايت مديريت دولتي پلكان رشد و توسعه را يكي پس از ديگري طي نمايند، لذا با توجه به اهميت جايگاه شوراهاي اسلامي در راستاي توسعه روستايي، در مقاله حاضر به منظور شناخت عوامل موثر بر گرايش‌هاي روستاييان به شوراهاي اسلامي روستا، بخشي از متغيرهايي كه به صورت مستقيم يا غيرمستقيم بتوانند رابطه مردم با شورا و در حقيقت گرايش مردم به شوراها را مورد ارزيابي قرار دهند در نظر گرفته شده و ضمن شاخص سازي و تدوين پرسشنامه‌هاي مربوطه مورد سنجش قرار گرفته‌اند. از كل روستاهاي هشت شهرستان مركزي خراسان (منطقه مورد مطالعه) كه شامل 1655 روستاي بالاي 20 خانوار كه داراي شوراي اسلامي بوده‌اند، 82 روستا برگزيده شده و با 629 سرپرست خانوار در اين روستاها مصاحبه صورت گرفته و اطلاعات لازم جمع‌آوري شده است. نتايج حاصل از تحقيق بيانگر اين است كه بين ميزان فعاليت‌هاي شورا و گرايش روستاييان رابطه همبستگي معنادار وجود ندارد ولي بين سه متغير ديگر مورد بررسي يعني سابقه كار اعضا شورا، ميزان امكانات و تاسيسات عمومي موجود در روستا و طبقه‌بندي اعضا شورا و گرايش روستاييان به شورا رابطه همبستگي معناداري وجود دارد.

The importance of people’s participation in the process of a sustainable development, and their critical presence in determining their own desting which is stressed in the constitution of the Islamic Republic of Iran has lead to the establishment of Islamic rural and urban councils. In coordination with government and with its support, the Islamic rural councils like local managers can utilize local facilities for increasing rural growth and development. Thus, the present study aimed at determining the factors that influence rural attitudes toward the Islamic rural councils. Hence, a researcher-made questionnaire was administered to the rural population. From 1655 villages of eight central cities in Khorasan (the studied region) 82 villages were randomly selected, and 629 individuals participated in the study who were the heed of families. The results indicated that no significant difference was found between the council’s level of activity and villagers’ attitude towards them. Moreover, no significant differences were observed between the other three variables (council member’s work experience, public facilities in the village, economic status of the council members) and the villagers’ attitude to wards the Islamic rural councils.