تاثير كيفيت زندگي مالكان و ساكنان بافت هاي فرسوده بر تمايل آنان به مشاركت در بهسازي و نوسازي در شهر مشهد

The effect of real estate owners/residents’ life quality on their tendency to rebuilding of derelict urban districts in Mashhad

در برنامه هاي نوسازي عموما كنش گران گوناگوني از سرمايه گذاران گرفته تا مالكان بافت ها لازم است با هم همكاري كنند. ايده اصلي اين پژوهش مبتني بر آن است كه شهرونداني كه از كيفيت زندگي بالاتري برخوردارند، داراي امكانات و توانايي هاي بيشتري براي مشاركت در نوسازي و بهسازي هستند و به همين خاطر تمايل بيشتري براي ورود به برنامه هاي نوسازي دارند. جامعه آماري پژوهش شامل كليه مالكان و ساكنان بافت هاي فرسوده شهري در شهر مشهد بوده اند. حجم نمونه آن تعداد 384 نفر برآورد شده است كه شيوه نمونه گيري خوشه اي تصادفي بود. يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه اكثريت كساني كه در محدوده بافت هاي فرسوده سكونت دارند يعني بيش از نيمي از افراد از كيفيت زندگي متوسط و پايين برخوردار هستند. از آنجايي كه اكثر افرادي كه در مناطق بافت هاي فرسوده سكونت دارند از كيفيت زندگي پاييني برخوردار هستند، مشاهده مي شود كه بيش از 78% فراد تاحدودي و بيشتر تمايل دارند به نحوي موقعيت زندگي خود را تغيير دهند و در بهسازي و نوسازي محل زندگي خود به نوعي مشاركت كنند.

Cooperation among actors is an essential part of urban rebuilding initiatives. The main idea of this paper is that citizens with higher quality lives have access to more resources to take part in rebuilding of derelict urban areas as well as more positive attitudes towards such initiatives. All real estate owners/residents in urban derelict areas in Mashhad City were the potential statistical population of the present research. The sample size included 384 people, the researchers applying a cluster sampling method. The findings indicated that while most of residents in the areas under investigation did not enjoy a high-level life quality, more than 78 per cent of them wished to change the situation and take part in rebuilding of the area.