بررسي اثربخشي آموزش ابراز وجود بر ميزان رضايت زناشويي دانشجويان زن.

Female students becoming assertive as a way of increasing marital satisfaction

پژوهش حاضر به‌منظور بررسي اثربخشي آموزش ابراز وجود بر ميزان رضايت زناشويي دانشجويان زن تنظيم شد. روش پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه دانشجويان زن متاهل دانشگاه‌هاي دولتي تهران در سال 1388 بود. روش نمونه‌گيري از نوع نمونه‌گيري در دسترس و گمارش تصادفي بود. نمونه 30نفر را شامل بود كه به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره (آزمايش ، كنترل) گمارده شدند. براي گروه آزمايش كلاس مهارت ابراز وجود برگزار شد. داده‌هاي به‌دست آمده با استفاده از آزمون‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل كوواريانس تجزيه و تحليل شد. نتايج پژوهش نشان داد كه ميزان رضايت زناشويي با ميزان ابراز وجود رابطه معناداري دارد. آموزش مهارت ابراز وجود در افزايش ابراز وجود دانشجويان زن از طريق كاهش درجه ناراحتي موثر است‌، آموزش مهارت ابراز وجود در افزايش ابراز وجود دانشجويان زن از طريق افزايش احتمال بروز رفتار موثر است، مولّفه‌هاي ابراز وجود باهم ارتباط معناداري دارند و آموزش مهارت ابراز وجود بر افزايش ميزان رضايت زناشويي دانشجويان زن موثر است‌. شايان ذكر است كه بعد از 2 ماه پيگيري انجام شد و نتايج نشان داد كه آموزش مهارت ابراز وجود همچنان اثر خود را حفظ كرده است.

To show the impact of assertive training on marital satisfaction, a random sample of 30 university students was divided into two groups, one of which went through an assertive training course. Marital satisfaction of both groups was assessed both before and after the training course. The data analyses revealed that the two constructs are correlated andgoing through the training course improves assertiveness and marital satisfaction. The follow up after two months showed persistence of the improvement.