ارزيابي‌هاي هيستوپاتولوژيك ميزناي و كليه پس ازجراحي تجربي آناستوموز ميزناي در سگ

Histopathological evaluations of ureter and kidney after experimental ureteral anastomosis in dog

‌چكيده زمينه مطالعه: ارزيابي تغييرات هيستومرفولوژيك ميزناي و كليه متعاقب عمل جراحي تجربي آناستوموزميزناي. هدف: مقصود از اين مطالعه ارزيابي جزييات بيشتري در مورد مشكلات برخاسته پس از آناستوموز ميزناي در سگ‌ها بود. روش كار:‌ ‌پنج قلاده سگ سالم دورگ با وزني بين kg30-15 مورد استفاده قرار گرفتند. بيهوشي به كمك آسپرومازين و تيوپنتال سديم القا شده وبا مخلوط‌هالوتان و اكسيژن در يك سيستم بسته ادامه يافت. پس از ورود به محوطه شكمي از خط وسط، ميزناي چپ در نزديك ناحيه تريگون مثانه بريده شد و بلافاصله آناستوموز به روش انتها به انتها با الگوي بخيه ساده تكي توسط نخ شماره 0/6 پلي‌دياكسانون صورت پذيرفت. تمامي حيوانات در روز نودم پس از جراحي آسان‌كشي شده و ميزناي‌ها و كليه‌هاي مربوط به آنها از نظر ماكروسكوپي و ميكروسكوپي مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج: مشاهدات ظاهري در ميزناي‌ها انسداد را در يك مورد و هيدرويوريتر خفيف را درسه مورد نشان دادند. از نظر ميكروسكوپي در ميزناي‌ها، هيپرپلازي (در لايه‌هاي بافت پوششي و ماهيچه‌اي)، فيبروز (در لايه‌هاي بافت پارين–زيرمخاط و سروزي) و مراحل مختلف آماس و التيام (در لايه‌هاي پارين– زير مخاط، ماهيچه‌اي و سروزي) قابل مشاهده بود. مقاطع بافت شناسي در كليه‌هاي مربوطه هيدرونفروز را در يكي از نمونه‌ها آشكار ساخت. نتيجه گيري نهايي: اگرچه انجام آناستوموز ميزناي در دام كوچك از نظر تكنيكي مشكل بوده و احتمال انسداد پس از عمل در آن بالاست، ولي در صورت پارگي و آسيب ميزناي، برقراري مجدد مسير ميزناي يكي از انتخاب‌ها براي جراحان دامپزشك مي‌باشد. در مطالعه حاضر عليرغم پاره‌اي عوارض، آناستوموز در 80 ‌% از حيوانات با موفقيت انجام شده است و مشخصاً انجام جراحي ظريف و دقيق براي احتراز از انسداد ميزناي الزامي است.

Abstract: BACKGROUND: To determine histomorphological changes of ureter and kidney following experimental ureteral anastomosis. OBJECTIVES: The aim of this study was to evaluate more details about complications arising from ureteral anastomosis in dogs. METHODS: Five healthy mongrel dogs weighing between 15-30 kg were used. Anesthesia was induced by acepromazine and thiopenthal sodium and maintained by halothane in oxygen in a closed circuit. After midline celiotomy, left ureter near trigon area was incised and immediately end to end anastomosis was performed in simple interrupted pattern by using polydiaxanon 6/0. All animals were euthanized at day 90 after operation and the ureters and their related kidneys were evaluated both macroscopically and microscopically. RESULTS: The gross observations of the ureters showed obstruction (one case) and mild hydroureter (three cases). Microscopically, hyperplasia (in epithelial and muscularis layers), fibrosis (lamina properia-submucosa and serosal layers) and different phases of inflammation and repair (in lamina properia-submucosa, muscularis and serosal layers) were observed in the ureters. Histological sections in the related kidneys revealed hydronephrosis in one case. CONCLUSIONS: Although ureteral anastomosis is technically difficult in small animals and has a high rate of postoperative obstruction, in case of transected or damaged ureter, ureteral reanastomosis is one of the options for veterinary surgeons. In the present study, in spite of some complications, the anastomosis has been performed successfully in 80 percent of animals and certainly meticulous surgery is mandatory to prevent ureteral obstruction.