بررسي تطبيقي طبيعت گرايي در انديشه هاي سهراب سپهري و جبران خليل جبران

A comparative study of Naturalism in the thoughts of Sohrab Sepehri and jibran Khalil Jibran

مقايسه آثار سهراب سپهري، شاعر معاصر ايران و جبران خليل جبران، شاعر و نويسنده معاصر عرب، در حوز‌ه ادبيّات تطبيقي مكتب آمريكا مي‌گنجد، زيرا ميان سپهري و جبران تاثير و تاثّري نبوده است. يكي از وجوه مشترك ميان نوشته‌هاي اين دو هنرمند، طبيعت‌گرايي است كه در آثارشان به مثابه آرمان‌شهر قرار گرفته است. اين دو اديب در اين آرمان شهر براي رسيدن به ملكوت، وحدت و دوري از شهر آراسته به ظواهر صنعتي، در تكاپو هستند. در اين ميان، سپهري به طبيعت نزديك تر است و پيوسته زبان به ثناي پديده‌هاي نيك و بد طبيعت مي‌گشايد و در انديشه خود ديدگاهي متضاد نسبت به طبيعت ندارد و سرانجام در آرمان شهر خود به آرامش روحي مي رسد، با وجود اين به اسرار عناصر طبيعت دست نمي‌يازد. امّا جبران علي رغم طبيعت ستايي‌اش، گاهي در ظاهر، به ذمّ پديده‌هاي طبيعت مي‌پردازد و با مكاشفه اسرار طبيعت، خود را نسبت به محقّق ساختن آرمان شهر دردل طبيعت عاجز مي‌بيند.

Comparing the works of Sohrab Sepehri, Iranian contemporary poet and Jibran Khalil Jibran, Arabian contemporary author fits the comparative literature in the American school though no such effects have been observed to exist between these two literary Characters. One of the commonalities between these two literary figures is naturalism which has been considered as the utopia in their works. The two literary in this utopia, they strive to reach heaven and unity and get away from the city decorated with industrial ornamentations, in which Sepehri is closer to nature and is always praising good or bad natural phenomena and has no negative views about nature and finally reaches spiritual comfort; despite that, he does not touch upon the secrets of the elements of nature. In contrast, Jibran sometimes complains about the nature despite his apparent love for nature and by discovering the secrets of nature, he finds himself incapable of realizing his ambition for building a utopia at the heart of nature.