نظريه تشكيكي بودن وجود و كثرات عرضي

The Theory of Existential Gradation and Horizontal Multiplicity

اين مقاله در مقام پاسخ به اين پرسش مهم وجودشناختي است كه آيا نظريه تشكيكي بودن وجود قابليت تبيين كثرت‌هاي عرضي ميان موجودات را دارد يا خير؟ از همين‌رو ابتدا نشان مي‌دهد تشكيكي بودن در فلسفه ملاصدرا لزوماً به معناي رابطه تفاضلي داشتن در امور مشكك مي‌باشد و ثانياً مستلزم تحقّق رابطه علّي ـ معلولي ميان آن دو است. از همين‌رو رابطه تشكيكي در اين فلسفه هميشه طولي است و لذا تشكيك عرضي مفهومي پارادوكسيكال و خود متناقض مانند دايره مثلث يا مربع مستطيل است. پس تحقّق نسبت تشكيكي ميان موجودات هم عرض منطقاً محال است. لذا نظريه تشكيكي بودن وجود منطقاً نمي‌تواند كثرت ميان موجودات هم عرض مانند افراد يك نوع و يا مصاديق انواع تحت يك جنس راه توجيه نمايد. همچنين در گام دوم اين مقاله ادلّه مختلف انديشمنداني مانند علامه طباطبايي و استاد مطهري و آيت‌الله جوادي آملي در اثبات اين‌كه نظريه تشكيكي بودن وجود هماهنگ و سازگار با كثرت عرضي برخي موجودات است، مورد نقد واقع شده و ردّ مي‌گردد.

This essay wants to reply to one of the most important ontological problemes that the theory of existential gradation can justify numerical manyness of beinges or not? This research at the first step will show that the gradational relationship between two things logically dependes on vertical and casual linkage waist them. So that the gradational relevance is neccessarily vertical. And so horizontal gradation is paradoxical concept like "roundel square". Therefore realization of gradational respect among horizontal beinges is impossible. Thus the theory of existential gradation cant explain numerical multiplicity of the instances of a species. In the second stage of this essay we criticize and refuse the viewpoints of Allamehe Tabatabaei, Martyr Motahari and Javadi Amoli about the coherency among the horizontal manyness of objects and the theory of existential gradation