سياستگذاري مبارزه با فساد اداري در جمهوري اسلامي ايران و ارايه الگوي مطلوب: مطالعه تطبيقي تركيه و پاكستان

A COMPARATIVE STUDY OF ANTI-CORRUPTION POLICY MAKING IN ISLAMIC EPUBLIC OF IRAN, TURKEY, PAKISTAN AND DESIGNING DESIRABLE MODEL

در نوشتار پيش رو فرايند سياستگذاري مبارزه با فساد اداري در جمهوري اسلامي ايران با دو كشور همسايه (تركيه و پاكستان) مقايسه شده و از اين رهگذر، تلاش شده تا موانع موجود شناسايي و مدل مطلوب سياستگذاري مبارزه با فساد در ايران ارايه گردد. بر اساس نتايج به دست آمده در حالي كه تركيه سعي كرده است با تقويت بخش خصوصي و نهادينه كردن فعاليت نهادهاي جامعه مدني و احزاب سياسي رابطه نسبتاً مناسبي بين سه بخش دولتي، خصوصي و جامعه مدني برقرار كند -كه نتيجه آن كنترل فساد اداري بوده است در جمهوري اسلامي ايران و پاكستان به دلايل مختلف اين ارتباط به شكل مناسب برقرار نشده است. الگوي مطلوب مبارزه با فساد اداري در اين مقاله برگرفته از انگاره «حكمراني خوب» مبتني بر همكاري و مشاركت بخش هاي دولتي، خصوصي و جامعه مدني در ابعاد مختلف اقتصادي، سياسي، فرهنگي- اجتماعي و مديريتي است.

In this paper the author compares process of anti-corruption policymaking in the Islamic Republic of Iran, Turkey and Pakistan and thereby identify barriers of policymaking. Based on the results, while Turkey has tried to strengthen the private sector and civil society organizations and political parties established a good correlation between public, private and civil society that result was control of corruption. But in the Islamic Republic of Iran and Pakistan, for various reasons, it has not been achieved yet. Desirable model of anti-corruption in this article comes from the notion of good governance in which based on partnership of public, private sectors, and civil society in all aspects of economic, political, cultural - social and management