گستره تنبيه بدني اطفال بوسيله والدين از منظر قانون و فقه

FIQH AND LAW ON THE PARENTAL CHILD TREATMENT

در بند اول ماده 59 قانون مجازات اسلامي، يكي از علل موجهه ي جرم اقدامات تربيتي والدين در تنبيه اولاد در حدود متعارف دانسته شده است. اين حق قانوني در تنبيه اولاد، در قانون مجازات اسلامي داراي اجمال است و بنا بر اصل 167 قانون اساسي براي رفع اجمال آن بايد به منابع شرعي مراجعه كرد. روايات چهار قيد مختلف بر تاديب والدين بار مي كنند. سه قيدي كه مرتبط با عنصر مادي است عبارتند از محدود بودن تاديب بدني به سن هفت يا هشت و يا ده سال و محدود بودن تنبيه بدني به استنكاف از بجا آوردن نماز و منجر نشدن تاديب به آسيب بدني. تحديد مرتبط با عنصر رواني عبارت است از اين كه اين تاديب نبايد در حال عصبانيت تحقق پيدا كند. در مقاله ي پيش رو به تفصيل به بررسي اين پيش شرط ها اقدام خواهد شد.

Article 59(s1) of Islamic penal code recognizes the parental treatment in the form of punishment, as a justification as long as it is reasonable. As Rule 167(constitution) sets it out, the vagueness of laws-so 59 (s1)-has to be settled by referring to Sharia’s documents where there are four restrictions on the bodily punishment of children;(a) being at age 7,8 or 10 ; (b)failing to do prayers; (c) there won’t be an injury and; (d) the treatment should be out of anger. The paper brings these requirements into focus.