سياوش در آيينه ادب فارسي (تا قرن هفتم)

Siyavash in Persian Literature

سياوش از شخصيت‌هاي مقبول و محوري شاهنامه به شمار مي‌رود كه حكايت زندگي پاك و مرگ ناجوانمردانه‌اش، انعكاس وسيع و چشمگيري در ادبيات فارسي داشته است. اين شخصيت، داراي ويژگي‌هايي خاص و منحصر به فرد است زيرا ريشه‌هايي عميق در اساطير ايراني، اوستا و متون پهلوي دارد و همواره حجم قابل‌توجهي از آيين‌ها و مناسك ايراني در شخصيت فراانساني او ديده مي‌شود. باتوجه به اين پيشينه اساطيري و قدمت ديرينه، مي‌توان چنين گفت كه وسعت ابعاد وجودي او تا آنجا دامنه پيدا كرده كه بخش خاصي از ادبيات وسيع فارسي و طيف عظيمي از تشبيهات، استعارات، كنايات و تلميحات ادبي را به خود اختصاص داده است. سياوش باتوجه به موقعيتي كه به عنوان يك شاهزاده اهورايي در شاهنامه‌ دارد، فرصت رشد و تكامل پيدا كرده و با داشتن مولفه‌هاي خاص فردي و ويژگي‌هاي والاي اجتماعي به آن مرتبه از كمال انساني دست يافته است و همواره پاكي و خوبي را براي انسان‌هاي بعد از خودش تداعي مي‌كند. ظهور، حضور و انعكاس اين ويژگي‌ها در گستره ادبيات فارسي موضوعي است كه در اين نوشتار به آن پرداخته مي‌شود.

Siy?vash in Persian Literature N. Shakibi Momtaz MA in Persian Language and Literature Siy?vash, a mythical figure in Persian mythology, is an important character in Sh?hn?meh, Ferdowsi’s epic. He is the symbol of purity and innocence in Persian culture. The present article, by taking into account the historical debates on Siy?vash, tries to illuminate his character in Persian literature. Keywords: Siy?vash, the Blood of Siy?vash, the Death of Siy?vash, the vengeance on his murderer, Pare Siy?vashan.