ساختار مراثي فارسي

The structure of Persian elegy

آنگاه كه عزيزي از دست ميرود ، اولين بازتاب اطرافيان و نزديكان او، گريه و زاري است؛ اما در اين بين شاعران تاثرات روحي خود را در قالب مرثيه بر زبان ميآورند . از آنجا كه شرايط سياسي، اجتماعي و اقتصادي هر زماني بصورت خود آگاه و يا ناخودآگاه در اين مراثي وارد ميشوند، لذا ساختار مراثي هر دوره بصورت طبيعي با مراثي دوره هاي قبل يا بعد از خود تفاوت دارند. ما در اين تحقيق بر آن هستيم تا ساختار مراثي دوره هاي مختلف شعر فارسي را بررسي كنيم و خصايص شاخص آنها را نشان دهيم. آنچه در اين مقاله تحت عنوان ساختار مراثي موردنظر است، ساختار عمومي اين نوع از شعر در دوره هاي مختلف است، بنابراين ناگفته پيداست كه گاه در هر شاعري ويژگيهاي خاصي وجود داشته باشد كه در شعر ديگر شاعران همعصر او وجود ندارد، در چنين موردي ما كليّت دوره را مورد توجه قرار ميدهيم و ويژگيهاي خاص يك شاعر مورد نظر نيستند.

When a dear one passes away, lamenting and weeping is the first reaction observed among their relatives. However, poets express their grief and sadness through composing elegies. Elegies are naturally different from each other in terms of structure in various eras since political, social, and economic conditions related to each era are consciously or unconsciously reflected in elegies. The current study aims to examine the structure of elegy in different eras of the Persian poetry and highlight its prominent features in each era. What is examined as the structure of elegy in this paper is in fact the general structure of this type of poem in various eras. Therefore, there is no need to say that sometimes certain features are observed in the poems of a certain poet that might not be found in the works of his contemporary colleagues. In such cases, we will consider the features of the whole era rather than considering the special features of that poetʹs works.