كليدواژه :
اعتبار سنجي , آموزش مهندسي , رتبه بندي , كيفيت , ارزيابي مشاركتي
چكيده فارسي :
تحولات روز افزون در سطح ملي، منطقه اي و جهاني ارزيابي و بهبود مستمر كيفيت آموزش عالي را به طور عام و آموزش مهندسي را به طور خاص ضروري كرده است. اين امر، به ويژه با توجه به مسايل توسعه پايدار، منابع انرژي و آب، محيط زيست، فناوريهاي نوين و مسايل ديگر، اجتناب ناپذير شده است. از اين رو، نيازهاي آينده به قابليتهاي مهندسي و مهارتهاي لازم براي يادگيري مداوم مهندسان باعث شده است كه كيفيت آموزش مهندسي بيش از پيش به عنوان دغدغه اي اساسي مد نظر قرار گيرد. در اين خصوص، در اغلب كشورهاي صنعتي و نيمه صنعتي در زمينه ارزيابي و اعتبارسنجي آموزش مهندسي گامهاي موثري برداشته شده و ساختار سازي به عمل آمده است. تجربه هاي ملي و بين المللي در ارزيابي آموزش عالي نشان مي دهد كه ارزيابي دروني و ارزيابي بروني متداول ترين رويكردهاي سنجش و ارتقاي كيفيت در آموزش عالي است. اما در كشورهاي درحال توسعه اگر امكان مشاركت اعضاي هييت علمي در فرايند ارزيابي فراهم نشود، عمل ارزيابي صرفاً اقدامي اداري (بوروكراتيك) جلوه گر مي شود و تاثير آن بر بهبود كيفيت ناچيز خواهد بود. با توجه به مطالب يادشده، در اين مقاله ابتدا به شيوه هاي مرسوم ارزيابي و اعتبارسنجي آموزش مهندسي اشاره و سپس، بر ارزيابي بروني تاكيد شده است. پس از آن، در باره تدوين عوامل مورد ارزيابي، ملاكها و نشانگرها و الزامات قضاوت در باره كيفيت بحث شده و بر ضرورت مشاركت اعضاي هييت علمي در فرايند قضاوت تاكيد و سرانجام، پيشنهادهايي براي ارزيابي كيفيت آموزش مهندسي در ايران ارايه شده است.
چكيده لاتين :
Increasing changes at national, regional, an international levels have posed new challenges to higher education in general and engineering education in particular. In this regard, engineering education should take into account not only these challenges, but also problems arising from sustainable development , energy and water resources , environment and new technologies. Based on this, engineering students should develop competencies and skills for lifelong learning. As such, the quality of engineering education has been considered as a major challenge. Hence, most industrialized and newly industrialized countries have taken effective steps towards, institutionalizing assessment and accreditation of engineering education.
National and international experiences in higher education evaluation indicate that internal (self-) and external assessment are the most popular approaches to quality assessment and accreditation in higher education. But, in developing countries application of internal assessment without collaboration of faculty members, would end up to merely bureaucratic exercises, which would have little impact on quality improvement. Based on the above, this article aims at answering this question: What is an appropriate quality assessment and enhancement process in the Iranian engineering education? Towards this end , the article first reviews the need for assessment and accreditation of engineering education. Then, it emphasizes the necessity of carrying out collaborative self-assessment followed by external quality assessment. Furthermore, the article elaborates on evaluation factors, criteria, indicators, and the need for setting standards of quality. Finally, proposals are made about institutionalizing quality assurance in the Iranian engineering education.
