مفهوم دروغ در ايران باستان

The Concept of Lie in Ancient Persia

در اين نوشتار سير تحول مفهوم دروغ در ايران عصر هخامنشي و چگونگي چفت و بست‌شدن آن با ساختارهاي سياسي بررسي مي‌شود. تمدن ايراني نخستين و تنها تمدن عصر پيشامسيحي است كه مفهوم دروغ در آن هم طنيني سياسي دارد و هم به مثابه كليدواژه‌اي مركزي در دستگاهي اخلاقي كاربرد يافته است. چرايي اين اهميت يافتن دروغ در دستگاه نظري ايرانيان باستان پرسش مركزي اين نوشتار است. بحث با واكاوي مفهوم دروغ در گاهان و اوستا آغاز و در ادامه، سير تكامل مفهوم دروغ در متون اوستايي كهن و متاخر وارسي مي‌شود. آنگاه اين مفهوم به طور مقايسه‌اي با متون پارسي باستان به جا مانده از شاهنشاهان هخامنشي مقايسه و به ويژه كاربست مفهوم دروغ در كتيبه بيستون تحليل مي‌شود

The Concept of Lie in Ancient Persia Sh. Vak?l? Professor at the University of Tehran By studying the concept of lie in the Gathas, Avesta and the Bistun inscription, the present article considers the evolution of this concept in ancient Persia, the Achaemenian period, and its relation with political structures of that period. The present article tries to show that in ancient Persian civilization, the concept of lie is not only the central topic of ethics but it also plays a role in political arena.