بررسي ميزان شيوع پو سيدگي دنداني در بيماران مبتلا به ديابت منطقه ششده قره بلاغ

The prevalence of dental caries in diabetic patients of Sheshdeh Qarebolaq

مقدمه: ديابت يك بيماري متابوليك است كه با افزايش غيرطبيعي گلوكز خون مشخص مي گردد و مي تواند اثرات مخربي برروي بسياري از بافتهاي بدن از جمله دهان و دندان داشته باشد. پوسيدگي نيز يك تخريب موضعي پيشرونده در مينا و عاج مي باشد. در اين تحقيق شيوع پوسيدگي دندان و ارتباط بين ديابت و پوسيدگي بيماران مبتلا به ديابت منطقه ششده قره بلاغ از توابع فسا بررسي شده است. مواد و روش: اين تحقيق به روش مقطعي انجام گرفت. تعداد 130 بيمار مبتلا به ديابت مورد معاينه قرار گرفتند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه‌اي شامل اطلاعات دموگرافيك فرد و سطح تحصيلات و وضعيت بهداشت بيمار بود . در معاينه بيماران تعداد دندانهاي موجود و پوسيده و پلاك ايندكس آنها ثبت شد. براي تعيين الري پلاك ايندكس (Oʹleary Plaque Index) محلول‌هاي آشكار ساز بر روي همه‌ي سطوح دنداني بالاي لثه‌اي به كار برده شد. پلاك ايندكس بيماران كمتر از 20% به عنوان بهداشت دهان خوب، ايندكس بين 30-60 % به عنوان بهداشت دهان متوسط و ايندكس بالاي70% به عنوان بهداشت دهان بد تفسير شد. نتايج: در اين مطالعه شيوع پوسيدگي بيماران مبتلا به ديابت مراجعه كننده به مراكز درماني منطقه ششده قره بلاغ 43% و شيوع از دست رفتن دندان ها 69% بود. بررسي هاي انجام شده وجود ارتباط مستقيم و معني دار بين ميزان تحصيلات افراد مورد مطالعه و تعداد دندان هاي موجود را نشان مي دهد به طوري كه با افزايش ميزان تحصيلات، تعداد دندان هاي حفظ شده بيشتر مي شود(0005/0P=) . به علاوه با بهبود بهداشت دهاني بيمار، تعداد دندان هاي موجود نيز بيشترشده است كه از لحاظ آماري معنا دار بود (0006/0P=). همچنين شاخص تعداد دندان پوسيده به تعداد دندان موجود با افزايش ميزان تحصيلات (0005/0 P=) و بهبود وضعيت بهداشت (0004/0P=) به طور معني داري كاهش مي‌يافت. بحث و نتيجه‌گيري: شيوع بالاي شيوع پوسيدگي دنداني و از دست دادن دندان در بيماران ديابتي، نياز مبرم مردم منطقه به تدابير مناسب بهداشتي – درماني، فراهم نمودن نيروي انساني كارآزموده جهت آموزش بهداشت و آگاه نمودن بيماران از عوارض دهاني ديابت و اقدامات پيشگيري كننده را مي‌طلبد.

Introduction: Diabetes is a metabolic disease which is diagnosed by an abnormal increase in blood glucose. The disease can have destructive effects on various body organs, such as mouth and teeth. Dental caries is a local progressive dental destruction. This research aimed to investigate the prevalence of dental carries in diabetics and to determine the relationship between diabetes and dental carries in Sheshdeh Qarebolaq region of Fasa County, Fars, Iran. Methods: This cross–sectional study was conducted on 130 diabetic patients. The study data were collected using a questionnaire including the patientsʹ demographic characteristics, educational level, and hygiene status. The number of carious and remained teeth and plaque index of the patients were recorded, as well. Oʹleary Plaque Index was measured by disclosing agents. The plaque index less than 20%, between 30% and 60%, and over 70% was considered as good, average, and bad oral hygiene, respectively. Results: In this study, the prevalence of dental caries in the diabetic patients was 43% and the prevalence of tooth loss was 69%. The results of this research revealed a significant relationship between the level of education and the patientsʹ number of remained teeth; such a way that as the level of education increased, the number of remained teeth increased, as well (P=0.0005). Besides, improvement of the hygiene status was associated with a larger number of remained teeth (P=0.0006). Moreover, increase of the education level (P=0.0005) and improvement of hygiene status (P=0.0004) led to a significant reduction in the number of carious teeth. Conclusion: The high prevalence of dental caries and tooth loss in diabetic patients indicated the need of the people living in this region for appropriate health and treatment measures and experienced health workers for training the people regarding proper oral hygiene, oral complications of diabetes, and the preventive measures. Keywords: Dental caries, Diabetes, Tooth loss