فرافكني و شخصيت‌بخشي در شعر حافظ

Projection and personification in Hafiz’s poetry

شخصيت‌بخشي يكي از مهم‌ترين صورت‌هاي خيال است كه به شكل‌هاي مختلف در شعر مي‌آيد و معمولاً با صنايعي همچون ايهام يا استخدام و حسن تعليل همراه است. شخصيت‌بخشي به مثابه نوعي تشبيه يا استعاره داراي دو ركن است؛ يكي شخص و ديگري شي . هرگاه ويژگي يا فعلي انساني را به شي نسبت دهيم يا به بيان ديگر در شي فرافكنيم، حاصل كار شخصيت‌بخشي خواهد بود. اين نوع تصويرپردازي يكي از مهم‌ترين وجوه زيبايي در شعر حافظ است. حافظ به شكل‌هاي مختلف به اشيا شخصيت انساني بخشيده و در اين كار توفيق كم‌نظيري داشته است. مهم‌ترين ابزارهاي حافظ در شخصيت‌بخشي به اشيا ، تشبيه، استعاره و ايهامي است كه در وجه شبه يا جامع استعاره يا استعاره تخييليه‌اي كه لازمه استعاره مكنيه است وجود دارد.

Personification is one of the most important figures of speech that is manifested in poetry in several forms. Personification usually accompanies figures of speech such as ambiguity, pun, simile etc. Personification as a kind of metaphor or simile has got two bases; ʹpersonʹ and ʹthingʹ, i.e. inanimate object. Whenever we attribute a human attribute or activity to or project a spiritual state and human activity into inanimate objects, the result is personification. Personification is one of the most important dimensions of beauty in Hafiz’s poetry. Hafiz personified in different ways and in numerous forms and, in fact, his skill in doing so was excellent. The most important devices in Hafizʹs personification include simile, metaphor, and ambiguity that occurs in the ground of metaphor.