تاثير معنادرماني به شيوه گروهي بر افسردگي و اميد در دانشجويان

The Effect of Group Logotherapy on Depression and Hope in University Students

اين پژوهش با هدف بررسي تاثير معنادرماني گروهي بر افسردگي و اميد در دانشجويان اجرا شد. روش پژوهش نيمه‌تجربي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهشي را دانشجويان كارشناسي دانشگاه شهيد چمران اهواز در سال 1387 تشكيل مي‌دادند كه از ميان آنان 40 نفر با نمرات افسردگي بالا در پرسشنامه افسردگي بك (1972) و اميد پايين در مقياس اميد ميلر (1988) به شيوه نمونه‌گيري چندمرحله‌اي انتخاب و سپس به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (20 نفر) و گواه (20 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش در 10 جلسه معنادرماني گروهي شركت كرد. سپس، پس‌‌آزمون و پيگيري يكماهه روي هر دو گروه آزمايش و گواه اجرا گرديد. نتايج تحليل كواريانس نشان داد بين ميانگين نمره‌هاي پس‌آزمون و پيگيري گروه آزمايش و گواه تفاوت معني‌داري وجود داشت به اين معنا كه در گروه آزمايش ميانگين افسردگي كمتر و ميانگين اميد گروه آزمايش بيشتر بود (001/0P < ).

The purpose of this research was to investigate the effect of group logotherapy on depression and hope on the statistical population of Shahid Chamran University students. The research was a semi-experimental, pretest- posttest-follow up with control group. 40 students with high depression in Beck Depression Inventory (1972) and low hope in Miller Hope Scale (1988) were selected by multistage sampling and assigned randomly to two experimental (n=20) and control (n=20) groups. The experimental group participated in 10 sessions of group logotherapy. Then, inventories were administrated again as the post-test and 1 month follow up to both groups. The results of analysis of covariance showed that the mean of depression in the experimental group was significantly less and the mean of hope was significantly more than those of the control group both at the post- and follow-up tests (P < 0.01).