درباب ساختار و سخن، داستان فرا رفتن كارنپ از مرزهاي ويتگنشتايني

On Carnapʹʹs Endeavor for By-Passing the Barriers of Meaningful Speech

در اين مقاله به بررسي قراردادگرايي كارنپي در مقابل پس‌زمينه‌‌‌‌‌‌ي غالب ويتگنشتايني آن روزگار مي‌پردازيم، اين پس‌زمينه را كارنپ جزم‌گرايانه و غيرقابل قبول به شمار مي‌آورد. مقاله را با داستان رضايت‌مندي اوليه و نارضايتي نهايي تجربه‌گرايان از رويكرد تاتولوژيك ويتگنشتاين نسبت به صدق‌هاي منطقي و رياضي آغاز مي‌كنيم. آن‌گاه موضع‌گيري كارنپ در مقابل ديدگاه مطلق‌گرايانه ويتگنشتاين را بررسي مي‌كنيم، ديدگاهي كه از ديد كارنپ عامل قراردادي در زبان را ناديده مي‌گرفت. تلاش كارنپ براي ارايه‌ي تبيني مناسب كه با سرشت قراردادي منطق و رياضيات منطبق باشد، ما را به پرسش رابطه‌ي بين بخش‌هاي زباني و تجربي زبان رهنمون مي‌كند. به نظر مي‌رسد كه اين رابطه به شكلي قابل قبول در كتاب ساختار نحوي منطقي جهان تبين نمي‌شود.

In this paper, I try to give a clear reading of Carnapʹs conventionalism against the prevalent philosophical back ground of the day. The background had been painted in Wittgensetinian colors, which were deemed by Carnap to be rusty, dogmatic and unacceptable. It begins with the primary satisfaction of logical empiricists with Wittgensteinian approach to truth and the status of logical sentences (a satisfaction which ended to a deep dissatisfaction soon enough). Then I attend to Carnapʹs remarkable criticisms of Wittgensteinʹs absolutist point of view, which is devoid of necessary conventional elements. At the end, we will see that Carnapʹs attempt at suggesting an alternative scheme for explaining the status of logical and mathematical sentences, as it is put forward in Logical Syntax of Language (1934), suffers from similar shortcomings. This does not need to debase the brilliant points which emerged out of Carnapʹs critical reading of Wittgensteinʹs philosophy, though.