بررسي اثربخشي بازي درماني تحولي مبتني بر دلبستگي بر علايم اختلال آسيب ديدگي تحولي كودكان 3 تا 9 سال

The efficacy of developmental attachment-based play therapy on developmental trauma disorder symptoms in children from 3 to 9 years old

مقدمه: پژوهش حاضر كارايي بازي درماني تحولي مبتني بر دلبستگي را در اختلال آسيب ديدگي تحولي كودكان سنجيد. روش كار: اين مطالعه ي از نوع نيمه آزمايشي با گروه شاهد بود كه در سال 1388 در مشهد انجام گرفت. از مراجعه كنندگان به كلينيك فوق تخصصي اطفال بيمارستان ابن سينا و دكتر شيخ، 14 كودك 3 تا 9 ساله كه مطابق معيارهاي ون دركولك دچار اختلال آسيب ديدگي تحولي بوده و والدين ايشان رضايت به شركت در مطالعه داشتند، به طور تصادفي به دو گروه شاهد و آزمون تقسيم شدند. مادران، پرسش نامه هاي يول جهت سنجش ميزان تنش كودكان و تنش والدين-فرم كوتاه جهت بررسي تنش والدين را پاسخ گفتند. در پايان 10 جلسه بازي درماني، والدين دو گروه مجددا آزمون ها را تكميل نمودند. نتايج با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي تي مستقل و زوجي و مجذور خي تحليل شدند. يافته ها: تفاوتي بين دو گروه در متغيرهاي جنس، سن و تحصيلات كودكان و سن و تحصيلات مادران وجود نداشت (05/0 < P). تفاوت نمرات مقياس يول، پرسش نامه ي تنش والدين-فرم كوتاه و زيرمقياس پريشاني والد آن بين دو گروه پيش از انجام درمان، بدون معني (به ترتيب 10/0=P، 34/0=P و 52/0=P) و پس از آن، معني دار (به ترتيب 001/0 > P، 01/0=P و 01/0=P) بود. تفاوت نمرات زيرمقياس كودك مشكل بين دو گروه پيش و پس از انجام درمان، بدون معني (به ترتيب 86/0=P و 14/0=P) بود. نمره ي زيرمقياس اختلال عملكرد در ارتباط كودك-والد در طي درمان در گروه آزمون تفاوت معني دار يافت (01/0=P) ولي در گروه شاهد چنين نشد (52/0=P). نتيجه گيري: بازي درماني تحولي مبتني بر دلبستگي باعث كاهش تنش تجربه شده توسط كودكان و مادران ايشان مي شود.

Introduction: The present study conducted to examine the effect of attachment based play therapy on developmental traumatic disorder (DTD) in children. Materials and Methods: This semi-experimental study with control group, conducted in 2008, in Mashhad. Fourteen kids (3-9 years), who were diagnosed as having DTD based on Vander Kolk criteria, were selected from child psychiatry clinic in Ibn-e-Sina and dr. Sheikh hospitals. Their parents permitted to involve in this study. Patients were divided to 2 groups of intervention and control groups. Mothers of children completed Yule’s scale and for evaluation of childrenʹs stress parenting stress index-short form (PSI-SF) for evaluation of parentsʹ stress. Ten sessions of play therapy were conducted for intervention groups. Then mothers in 2 groups completed the tests again. Results: In the variables of age, sex and grade of children also in the age and education of mothers, patients in 2 groups did not have any significant differences (P > 0.05). There were not any significant differences in scores of Yule’s scale, PSI-SF and parental distress at base- line between 2 groups (P=0.10, P=0.34 and P=0.58 respectively). After play therapy these test in the intervention group was significantly different from the control group (P < 0.001, P=0.01 and P=0.01 respectively). The differences in scores of difficult child subscale between 2 groups, before and after intervention were not significant (P=0.86, P=0.14 respectively). The differences in scores of malfunction in child-parent relation before and after treatment were significant in intervention group (P=0.01) but there were not meaningful differences in control group (P=0.52). Conclusion: Attachment based developmental play therapy reduces the stress of children and their mothers.