نقدي بر «كليله و دمنه» به تصحيح مجتبي مينوي

Minoviʹʹs Edition of Kalīle va Demne: A Critical Approach

كليله و دمنه از كتاب‌هاي بسيار معروف و كم‌نظير است. اين كتاب در عهد ساسانيان از زبان سنسكريت به پهلوي نقل شد و عبدالله بن مقفّع آن را از پهلوي به عربي ترجمه كرد. در عصر نصربن احمد ساماني، ابوالفضل محمّد بلعمي آن را به نثر فارسي برگرداند. رودكي، شاعر معروف، آن را به نظم كشيد و كتابي كه امروز در دست داريم، از ابوالمعالي نصرالله بن محمّد عبدالحميد است كه آن را از كليله ابن‌مقفّع در نيمه قرن ششم هجري، در دوره سلطنت بهرام شاه غزنوي، ترجمه كرده است. عبدالعظيم خان قريب، استاد دانشگاه تهران، آن را تصحيح كرده و مكرّر به طبع رسيده است. پس از مرحوم قريب، استاد مجتبي مينوي آن را از روي نسخ خطي گوناگون تصحيح و به چاپ رسانده است. با وجود دقّت نظري كه مينوي در اين كار داشته است، در بعضي از عبارات نارسايي‌ها به چشم مي‌خورد كه در اين مقاله انتقادي، آنها را در معرض قضاوت صاحب‌نظران قرار مي‌دهم، تا چه قبول افتد و چه درنظر آيد

Kal?le va Demne, the book of Indian fables which had been translated in the 6th century from Sanskrit to Middle Persian and thence to Arabic by Ibn al-Muqaffa during the 8th century, is of great prominence in Persian literature. Abulfazl Mohammad Balkhi translated Kal?le va Demne into Persian in the samanid Dynasty and Rudaki considered as the founder of Persian classical literature, rendered it into poem. In contemporary times, first Abul-Azim Khan Gharib and then Mojtaba Minovi, based on some manuscripts, edited it. The present article, by considering the process of translation of Kal?le va Demne into Presian language, tries to criticize Minoviʹs Edtion.