تحليلي بر «درآمد » پديدار شناسي روح

Introduction of the Phenomenology of Spirit:

مقاله حاضر قصد دارد با تحليل نخستين بند از «درآمد» كتاب «پديدار شناسي روح» از منظر شناخت شناسي، معضل فلسفه جديد را در حوزه شناخت، كه همانا شكاكيت و گسست بين امر مطلق از يك سو و حوزه شناخت از ديگر سو است، حل و فصل كند. تبيين مساله استوار بر دو استعاره و تلقي از شناخت است؛ شناخت در مقام ابزار و شناخت در مقام واسطه/ رسانه، كه اصالت روش را در پي داشته است. «درآمد» پديدارشناسي با اين تلقي از شناخت، از در مخالفت در آمده و حسب منطق دروني پديدارشناسي روح، به جمع بين امر مطلق و حوزه شناخت يا ساحت پديداري و ناپديداري واقعيت مي پردازد .

This paper is a epistemological analysis of the first article of Hegelʹs “Introduction” to the “Phenomenology of spirit”.. The crisis of modern philosophy in the field of episteme is skepticism and The break or gap between the Absolute and the Cognition. Hegel explained this crisis through the metaphors of Cognition as instrument and medium. This conception of Cognition lead to an absolutized the method. Hegelʹs "Introductoion" to the Phenomenology opposes the modern conception of methodology. Consequently, according to inner logic of phenomenology, Hegel attempts to reconcile the Absolute with Cognition, or rather reconcile phenomenon and non-phenomenon.