جهاني شدن و تربيت ديني از منظر مدرنيسم، پست مدرنيسم و عرفان اسلامي

An Investigation of the Role of Islamic Mystical Upproach in the Islamic Education to Globalization

در اين مقاله سعي شده است كه تربيت ديني مبتني بر عرفان اسلامي به عنوان متناسب‌ترين رويكرد در مواجهه با جهاني شدن براي ايران و حتي ساير كشورهاي جهان اسلام، تبيين شود. براي اين منظور ابتدا با روش تحليلي- انتقادي رويكرد مدرنيسم و پست مدرنيسم به عنوان عمده‌ترين خاستگاه‌هاي نظري فرايند جهاني شدن مورد نقد و بررسي قرار گرفت. نتايج اين بررسي نشان داد كه هر يك از اين رويكردهااز نارسايي‌هاي متعددي كه اغلب ريشه در مباني نظري و مفروضه‌هاي بنيادين آن‌ها دارند، برخوردارند. به علاوه هركدام از آن‌ها در ايجاد جريان‌هاي بحران‌زا در جهان معاصر نقش دارند. بحران‌هايي كه اساساً مغاير با اهداف جهاني شدن بوده و سلامتي فرايند آن را تهديد مي‌نمايند. در پايان، مقاله‌ حاضر دلايل انتخاب رويكرد عرفاني به عنوان مناسب‌ترين رويكرد تربيت ديني اسلامي را تشريح مي‌نمايد. رويكردي كه ضمن سازگاري با اهداف و آرمان‌هاي مثبت و متعالي جهاني واحد، سلامتي فرايند جهاني شدن را تضمين كرده و همچنين قابليت پاسخگويي به بحرانها و چالش‌هاي مربوط به جهاني شدن را دارد.

The aim of this paper is to elaborate the mystical approach of Islamic teaching, as the most appropriate, to Globalization . First, modernism and postmodernism, as the most important roots of Globalization, have been analysed. The results of this investigation show that both approaches have several deficiencies, most of which rooted in their essential preassumptions. Morever, both these approaches important roles in forming the crises of todayʹs world. The crises that are mostly against the aims of Globalization. At last, this article introduces the most suitable approach, Islamic Mysticism, in religious education, in Iran and other Islamic counteries. This approach is not only compatible with the positive and valuable aims of Globalization, but also has a good potential to present appropriate and effective solutions to reducing todayʹs crises.