ارايه مدل رهبري معنوي در نظام اداري ايران

در دهه‌ي اخير، با ورود معنويت به پژوهش‌هاي سازمان و مديريت، رهبري معنوي نيز توجه زيادي را به خود جلب كرده است. حوزه رهبري معنوي مانند هر دو حوزه رهبري و معنويت داراي تنوع و تفاوت‌هاي زيادي در تعاريف و برداشت‌ها است و مدل‌هايي كه تا كنون از آن ارايه شده مدل‌هايي محدود، جهان‌شمول و رهبر- محور هستند كه نقش پيروان و زمينه را در معادله رهبري ناديده گرفته‌اند. اين مطالعه، با رويكردي توسعه‌اي، با بهره‌گيري از نظرات خبرگان و از طريق پيمايش تعدادي دستگاه‌هاي دولتي در نظر دارد تا نقش سازه‌هاي رهبر معنوي، پيروان معنوي و زمينه معنوي را در اثربخشي رهبري بررسي كند. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد، سازه‌هاي جديد نقش معناداري در پيش‌بيني اثربخشي رهبري دارند و با ملاحظه همزمان هر سه سازه رهبر معنوي، پيروان معنوي و زمينه معنوي بهتر از رويكردهاي قبلي مي‌توان پيچيدگي‌ها و پويايي‌هاي رهبري را بررسي كرد.

In the last decade, with the entry of spirituality in the organizational and management research, Spirituality leadership, also, has attracted a considerable amount of attention. The new realm of spiritual leadership, similar to both areas of spirituality and leadership, suffers from a lack of consensus and from variety in definition and impression. Proposed models of spiritual leadership have been quite narrow, leader-centered and universal. They ignored the role of followers and context in leadership equation. In this paper, with a developmental approach, and after using expertsʹ opinions and surveying in some public organization, we aim to define new construct of spiritual followers and spiritual context, and explore the role of them in leadership effectiveness. The results of this study show that new defined constructs have a significance contribution in the prediction of leadership effectiveness and with simultaneous considering all constructs of spiritual leader, spiritual followers and spiritual context, better than pervious approaches, we can explain spiritual leadership complexities and dynamics